Evde oturuyorduk.Ansızın çalan kapının zili hepimizi ayağa kaldırmıştı.Oğlum uzandığı yerden daha kalkmadan kızım Nihal kapıyı açmıştı. Kapı eşiğinden kızımın sesini duydum
"anne postacı amca gelmiş abime bir mektup var" demesiyle oğlum Onurcan uyukladığı yerden birden fırladı

.Kaç haftadır beklediği askerlik yoklama kağıdı sonunda gelmişti. Okurken hepimizin gözleri dolmuştu. Kağıdı buruşturarak kanepeye oturduğunda yüzündeki ve içindeki hüznü bana da yansıtmıştı.Yanına gidip onun yanına oturuverdim.

Kollarımı her zaman ki gibi onun sıcacık omuzlarına atarken sıkıca sarıldım "oğlummm "dedim içimdekileri feteden duygulara yenilerek üç damla göz yaşıda farkında olmadan gözlerimden süzüldü.Oğlum o beş yaşındaki hallerine tekrar dönmüş o da bana sarıldı. Kafamı daha kaldırmaya kalmadı ki kızımda gelerek bir sevgi yumağı olu vermiştik. Üzerimizdeki şoku atmamızla birlikte memleketimizdeki yakınlarımıza da aynı telefonla haber vermiştik.

O günden sonra oğlumdan habersiz televizyondan haberler bakamaz olmuştum. kınalı kuzumu daha askere bile göndermeden onun endişe duyduğum o anları bir ben bilirim. Aradan geçen bir kaç gün içinde tüm memleketteki yakınlarımız oğlumu aramaya başlamıştı.

.Oğlumun gitmeden önce o güzel sesini dinliyordum. Tüm arayanlar askerlik dolu anılarını ,sayılı gün çabuk geçer git gel bak seni Aslı’yla evlendiririz diye oğluma teselliler veren konuşmalar yapıyorlardı. oğlumun konuşmaları dinlerken onun dingin durgun yüzünde izliyordum. O hafta onun en sevdiği yemekleri yaparken onu çok ama çok özleyeceğimi bu yemeklerin kokusu gibi burnumda tüteceğini biliyordum.

Evet bizim içinde sayılı günler geçmişti son akşamdı. Avuçlarının içine kınayı ellerimle yakarken onu başından koklamayı da eksik etmedim.

Murat Hoca diye yakınımızı çağırıp arabasına o güzelim alın üstüne hilalli yıldızlı bayrağı asarak terminal yolunu tutuk. Sonunda AŞTİ’ye ( Ankara şehirler arası otobüs terminali ) gelmiştik.

O bir saat bir saniye gibi geçmişti. Etraftaki kalabalık onun gibi bir sürü kınalı kuzuyu hava atıp tutarken "En büyük asker bizim asker" derken onlar havada uçarken ben oğlumu sineme o kadar çekerek sıkmıştım ki o gittikten sonra bile sinemden kokusu gitmedi. otobüs hareket edip giderken benime de ruhum otobüsle birlik gitti.

" Oğlummmm ! Canım oğlum çabuk gel !" derken otobüs çoktan gitmiş ve oğlum bunları duyamamıştı.
O gün oğlum şehitlerin şehri Çanakkale’ gündüz ulaşmıştı. O gün sabaha kadar uyumadan bekledim telefon etmesini. V e o telefon saat 07.23 ’ de geldi. Titrek bir sesle
annem ben Çanakkale’ye indim. demesiyle gözlerimden yaşlar sessizce süzülmeye başladı.