Uzun bir gecenin sabahındaydım. Öteden martı çığlıkları geliyordu. Kınından ayrılmış bir bıçak gibiydi ayaz. Gökyüzünü eflatun kesmişti. Son lodoslardaydık. Susup gökyüzüne baktım, sessiz bir ürperişle. Göz bebeklerimizin lekesiz bakışlarına senin için kaç ömrü adadık. Sana... sadece sana...

İlk doğduğunda kucağıma verdiklerinde seni o kadar masum ve savunmasızın, o kadar ufaktın ki... avaz avaz bağırıyor, bir türlü susmak bilmiyordun. Masmaviydi gözlerin, belli belirsiz saçlarınsa simsiyah. Korkuyordum sana dokunmaya. Her an kırılıvereceksin hissi uyandırıyordun içimde. Kucağıma verdiklerinde seni, ağlıyordun. Sımsıcak kollarımın arasında mayıştın sanki birden... farkında olmadan çok mu sıktım ne?

Sen benim biricik oğlum, canımdan bir parçasın, derimsin. Gün olup ezdirtme kendini sakın. Varlık nedenimsin çünkü.

Seni ilk gördüğümde ilk kez kokunu içime çektiğimde, gözlerinin içinde eriyip yok olan gözlerimi, elimi tuttuğunda içimde kopan fırtınaları dahi tanımlamak zor.

Babacığınla dudaklarımızdan çok gözlerimiz konuşurdu. Göz bebeklerimizde biriktirdik seni... dudakların izini yanaklarımda bırakarak çözülüvermiştin kollarımdan. Gözden kayboluncaya kadar el salladım sana.