Uzun zaman olmuş annemle bu kadar baş başa yaşayamalı...Çok uzun olmuş hatta.Anne evin direği,anne evin her şeyi derler ya.Gerçekten Anne her şey hayatta.Yıllar öncesinde ki annemle şimdi ki annem ne kadar başka geliyor gözüme.O zaman hem anne,hem öğretmendi.Şimdi sırdaş,arkadaş dost benim için.Aslında beni ne kadar iyi anlıyormuş.Aslında ne kadar çok ortak noktamız varmış.Ve aslında ben ne kadar çok anneme benziyormuşum… İyi ki yanımda yanıbaşımdasın canım anneciğim. Sevgi gösterisi yapamadığımı çoğu zaman bir erkek çocuktan farklı davranmadığımı biliyorum… Ama bu sevgisizliğimden değil..Ne kadar çok seviyorsam o kadar uzaklaşıyorum ben insanlardan. Aile kavramının önemi ne büyük. Anne, Baba, Kardeş… İçinden hep en çok sevdiklerin, en fazla değer verdiklerin onlar. Ama hayata bakınca en az zaman ayırdıkların ve uzak durduklarında yine onlar..Annemle bir ayda çok şey keşfettim.Aşkı anlattı bana mesela…Eski aşkların ne kadar uzun soluklu olduğunu..Babamı ne kadar çok sevdiğini gördüm.Ne kadar çok endişelendiğini… Kaybetme korkusunun ne kadar ağır bastığını…Güne sevgiyle başlamanın sevgiyle bitirmeye neden olduğunu gördüm Annemde.””Çocuklarım bir yana, dünya bir yana” bu ne kadar özel bir cümle..”Anne olmak zor mu” ? diye soramadım anneme. Belli ki çok zor.
Hayata aşık olduğu adamla evlenerek başlıyor kadınlar..Aşkla besleniyorlar.Aşkla çocuk yapıyorlar.Aşkla büyütüyorlar…Aşkları hiç bitmiyor.Annemin bize olan aşkı hiç bitmeyecek.Bi gün kim önce gider bilinmez ama… Birbirimizi bırakıp gittiğimizde bile annemin aşkı yine bitmeyecek. Küçük kız çocukları kadar nazlıyım şimdi..Çünkü beni sevgisiyle,aşkıyla besleyen bir annem var.
Başak Serra BARAN