Uzadıkça
yollar yokuş oldu
Tuttuğum dallar bir
bir kırılıp ayazda koydu

Hangi ufka dalsam
yalnızlık o an içimi boğdu
Düşler dahi kurudu,
şevk ve sürur halde soldu


Haberin var mıdır
diye, sual edesim geliyor
Bazen içim içime sığmıyor,
sızıda dinmiyor

Lahza ne söyler,
ruh vaktini bekler biliniyor
Lakin umut içinde
çırpınan can aşkı diliyor


Sevdasında
yuğrulmayan gönül yozdur
Şayet nar kalbi edebin
şavkıyla yakmıyorsa ardır

Fütüvvet zamanı nasıl
bir hicrandır, akıl farktır
İzandan bihaber olan can,
hazan adına melaldir


Aşk ateşi dikkati
davet eder, muhayyile arar
Her lahzanın nöbetinde
bekleyen bir haber var

Yar, ruhun ve kalbin
lisanından kal eden nazar
Zarafet ve naiflik ferasetin
ilminden feyz sunar


İnsan kalbiyle fark
yaşatan, ayetten olan candır
Derdin ve gamın
lehçesinden söz eden nazardır

Mütehassis olmak
adına edebin halinde ki farktır
Suhulet içinde ki vicdandır,
mizan ramında bahttır


Su, ruhun insicamı ve
kalbin hakikat sıtkındandır
Sadakat içinde ki gönle
açılan ummanın kitabıdır

Sırrın halinde,muştunun
izinde,niyetin inayetidir
Kul, Rabbinin rızası için
varlığından geçen şiardır


İnsan için asabiyet
göreceli bir insiyatif ve zaaftır
Hangi emelin ve umudun
mecalinde ise sabrı ardır

Cehalet nefsin yanası,
kalbin reddettiği izmihlaldir
Akıl ve irade sahibi için
cehdetmekte farz-ı ayındır


İyilik ve ihsan ruhun
ve vicdanın en latif kitabıdır
Ne zaman vecdiyle okunsa
ruha teselli veren aşktır

Sükun içinde ki gönül
hazanın değil, baharın arıdır
Zemheri, mutmain olmuş
bir nefsin ibret nazarıdır




Mustafa CİLASUN