Her şey çok güzel başlamıştı. Uzanan ellerini tutmuştum sımsıkı. Planlar yapmıştık ve hayaller kurmuştuk. Cesurduk ikimiz de bu sefer, rüzgarı göğüslüyorduk. Bulmuştuk birbirimizi çünkü. İyi de anlaşıyorduk, sonsuz güven duyuyorduk birbirimize. Sevda sözcükleri sıralıyorduk, yarışıyorduk adeta usanmadan saatlerce. Sözcükler bile tükenmiyordu sevdamıza itaatinden.
Sonra ben uzaklaşıyordum ağlayarak. Bırakıp gidiyordum. Vicdanımla hesaplaşıyordum. Aklımın mizan kefesine koyuyordum tüm yaşanılanları ve söylediğimiz sözcükleri. Anlam veremiyordum gidişime. Neden bu kadar severken böyle uzaklaşıyordum? Anlayamadığım bir şey daha vardı. Yüz çevirmiştin bana. En çok beni sevmeni istediğim için mi yapmıştın bunu yoksa en çok seni sevdiğim için mi? Kaybolmuştum düşüncelerimin ve duygularımın arasında.
Ne kırgındım sana ne kızgın ne de sitemkar. Yüreğimin kurgu gücüne kızgındım sadece. Bu kesinlikle bilinçaltım olamazdı. Yüreğimdeki sinemaydı. İlk defa bu kadar etkili ve hapsedici. Duygularıma mahkum olmamıştım daha önce. Mantığımın önüne geçen hiçbir his böyle hapsetmemişti beni. Rüyada olduğumu bilirdim hep.
Tıpkı rüya gibiydi seninle yaşadıklarım(ız). Uyanışım ise gidişim. Yoldaş olduğumuzu zannederken sadece sen benim yolum olmuşsun. Uyandım diye ben mi gitmiş oldum yoksa uzanan yüreğimi bırakıp suskun kalan sen mi? Suçluysam yüreğimi, senin yüreğinin tercihine bıraktığım için suçluyum. Ben senin gönlünün isteğini yerine getirdim.
Issızlıktan korktum, uyanmamak için direndim. Ve sonunda sessiz yüreğinde ölmedim. Uyandım.. Issız da kaldım sessiz de.. Ama en azından özümde kaldım.