[ Nasıl olduğumu sormuşsun; işimi, sağlığımı ve keyfimi!
Duymayı beklediğinin ne olduğunu anlamadığımdan cevapsız kaldı soruların. Anıların hatırına bunu yazıyorum şimdi sana:

Yaşıyorum, merak etme!

Mutlu olmamı istediğini biliyorum. Aynı zamanda hala üzülüyor olmamı istediğini de... Farklı değiliz birbirimizden.
Ben seni merak etmiyorum. O kadar iyi biliyorum ki neler yaşadığını. Korkma, peşinde dolanan adamlar yok. Konuştuklarımızın bir tek kelimesini bile unutamayan beynim var, yetiyor. Birbirimizi iyi biliriz biz. Ne senin bu soruların cevabına ihtiyacın var, ne de benim dedektiflere para harcamama. Güzel beynim her yeni günde senden bir haber getiriyor bana. Puzzle yapmayı sevdim seninle, şimdi de parçaları birleştiriyorum. Ben de değişen bir şey yok.

Eski zamanları hatırla! Eski eşini hatırla mesela! Haftalarca sessizliğini koruduktan sonra aniden görüşmek istemesini hatırla! Beni arayıp durumdan haberdar edişini; “kesin sevgilisiyle tartışmış ya da belki de ayrılmıştır. Beni yakınında istediğine göre eminim böyle bir şey olmuştur” deyişini hatırla!
Şimdi senin sevgilin kim bunu bilemem ama mutsuz olduğunu biliyorum. Nefret ettiğin bir yöntemle sen bildiriyorsun bunu. Üzülüyorum senin için. Bir daha aynı tadı alamayacağını ancak şimdilerde kavrayabildiğini gördüğümden üzülüyorum. Her denemenin bir öncekinden daha beter olacağını anladığın için üzülüyorum. Geriye dönmeyi isteyemeyecek kadar gururlu olduğunu bildiğimden üzülüyorum. Geleceğini sezmeye başlayıp korkuya kapılacağını ve sırf bu korku yüzünden yanlış adımlar atacağını bildiğimden daha da çok üzülüyorum.

Senden geriye sadece korkular kaldı bana. Sana üzüldüğüm kadar kendime ve geleceğime de üzülüyorum.

Beni merak etme! İzin verdiğin kadar yaşıyorum!
]