Çok
Sıkıldım yine
Dolaşmak istiyorum
Kendi derlerimin serinliğinde

Yutkunmalarımın
Sensizliğinde, yumruklaşan
Parmaklarımın
dinmeyen hazin çilesiyle

Sana sevgimi
Anlatamamanın hicranıyla
Sendeki duyarsız
kalan zarif yüreğine

Kimseye
Bir şey söyleyememenin
Üzüntüsüyle,
dalgaların efkârından

Yükselen
Nağmeyle, halimin hazanlaşan
Sakinliğinde,
çok uzaklarda ki ümidimle

Söz vermiştik,
Her ne olursa da asla
Bizi vazgeçiremez
kimse demiştik

Biz
Birbirimizin
Adeta ruh ikiziydik

Düşüncelerimizi
Tuval üzerine resmederken,
Renklerin
izlerinden giderken,

Kalbin
Sahibini bilirken,
Nasip olmasına
bu kadar yakınken

Birden
Fırçandan akseden
Resimlerde kara bulutların

Gün
Batımının, hazanın,
Hüznün
çizgileri ağır basıyordu

Yemyeşil baharı
Güze çeviriyor, umutları
Dalgaların
hırçınlığına emanet ediyor

Zarifçe
Yağan yağmuru
Afete dönüştürüyordun.

Bu zaman
Diliminde sessizliğimi koruyor
Ve seni
anlamaya çalışıyordum

Fevkalade
Naif hislerinizin
Duyarlılığını bildiğim için,

Yüreğine inmek,
Seni o kapkaranlık vehimlerden

Bir hışımla
Çekip umudun vadisinde çay
İkram etmeyi
o kadar çok diliyordum ki

Ama sen
Sadece hazin bir nazarla
Gözlerimden
her zaman ışık saçan,

Yüreğimi bağlayan
Nazarlarını saklıyordun,
Bir türlü
efkârını anlatamıyordun,

Darağacına
Mahkûm edilen
Suçsuz bir
yareni resmediyordun

Kime
Neye kızacağımı,
Halini nasıl anlayacağımın
İpuçlarını
bir türlü vermiyordun

Kaderine
Teslim olmuş bir
Mürebbinin sakinliğinde,

Gözyaşlarının
refakatiyle seyrediyordun

Dünyayı
Karşıma almayı göze
Almamanın
bahanesi olur mu

Nefeslerin
Hükmünden
arî olunur mu




Ömrün
kalanıyla
hayat solunur mu

Hiç hak aşkına
Aşka pranga vurulur mu

Anlat
Ne olur susma,
Suskunluğunu
yüreğine kusama

Kalbini
Şeksiz şüphesiz bir anla
İtminanlık içinde
ruhuna uzansana,

Bir nefsin
sahibi olarak
Mizan senin uğrunda

Ne derler,
Vehimler, icbar edenler
Reddiye çekenler
olmayacaklar yanında


Mustafa CİLASUN