Kafamı kaldırıp etrafa bakıyorum bazen
Birini bulmak ne mümkün.
1 ya da 2, 3. de yok zaten.

Bu aralar gün içinde telefon rehberine bir çok kez bakışlarım oluyor. Bir de kalabalık ki maşallah. Hangisi ömründe aklına gelip mesaj atmıştır diye sorsan. Atmamıştır diyemem, atmıştır elbet. Kandil, bayram veyahut bir Cuma sabahı telefonumun sesi çıkmıştır mesela. Belki de kimsenin hayatında önemli bir yer edinemediğimdendir. Belki de sert bir mizacım olduğundandır. Sert davranmışımdır belki ya da terslemişimdir. Kim bilir cevap bile vermemişimdir çoğu kez. Yabaniliğim ve kalın kafalılığım yalnızlığımın sebeblerinin başında geliyor sanırım.
Bir başka sebeb de çıkarcılık. İşime yarayana iyi, yaramayana kötü davranmak gibi boktan bir huy da edindim son zamanlarda. Son zamanlarda demeyim aslında epeydir böyle. Zaten meyvalarını da alıyorum şu anda. Yakın arkadaşıma neden yalnızım diye sorduğumda herkesi tersliyosun demişti. Belki de yumuşak başlı olmak gerekir. Kafama dank etti ama geç oldu sanırım. Simdiden başlasam iyi bir insan modelini oynamaya. Kaç kırılan kalbi onarabilirim acaba. Acaba kaç kişinin gözünde iyi bir yer edinebilirim. Biras zor sanırım. Ama zararın neresinden dönersem kardır. Zaman beklemiyor ne de olsa. Geç de olsa elimden geleni yapmam gerek.
Ya ümit verdiklerim. Sevdiğimi söyleyip terk ettiklerim ? Onlara da bir şeyler düşünmek gerek aslında. Ya ilkini unutamadım demem gerek. Ya da doğruyu söylemek gerek. En iyisi ikinci yol. Yediğim yemeği çok yediğim zaman, dinlediğim müziği durmadan dinlediğimde ya da bir elbiseyi eskiyene kadar giymek nasıl tiksindiriyorsa beni, bi kızla konuşulabilcek her şeyi konuşup, yapılabilecek her şeyi yaptıktan sonra da aynısı oluyor. Hiç sevmiyorum bu huyumu. Ama nedense sıkılıyorum. Engel olamadığım kötü bir huy. Devamını getirmemem gerek. İyi insan modeli böyle şeyleri içinde barındırmaz ne de olsa.
Şimdi birkaç tane insan var çevremde. İlerde aynı durumla karşılaşır mıyım acaba ? Çoğalmak yerine azalırsa ya ? Aslında verdiğim kararlara sadık kalırsam pek de azalmaz sanırım. Aksine daha da çok dost edinebilirim.
Sosyal fobimi aşmam gerek bekli de. İnsanların karşısına çıkmaktan korkmamam gerek. Cesaret ve özgüven sahibi olmalıyım. Her ortama girmek insanların gözünde yükselmemi sağlar. Her şeyi içimde yaşamak yerine insanlarla paylaşmak da önemli. Korkularımi, heyecanlarımi, mutluluklarımı, sevincim ya da her şeyimi paylaşacak en az birisi olmalı ve beni anlamalı. İçimi boşaltmam gerek yani.
Beynimin bir köşesinde hayali karakterlere can vermek yerine, gerçek hayatın içinden birileriyle iletişim kurmak gerek. Eminim daha sıcak ve daha canlıdır…


16 Eylül 2011