’İğde ağaçları, çocukluğumun alışıldık aşinası
Bu, sariya hanımlardayken ki anıların hülâsası..’

Sariya hanımların evi dağ mahallesinin yokuşluk bir kesimindeydi..Yolları toprak yol,evleri ise ekseriyetle taş yapılı toprak damlıydı,bu mahallenin..Hülasa gecekondu idi yani..

İlk arkadaşlarım olan hasan ve hüseyin kardeşler,cana yakınlıkları bir tarafa çok hareketli,eğlenmeyi her halûkarda beceren ve durup dururken kafalarından eğlence icad eden çocuklardı..Onlara ısınmamın bir sebebide benden küçüklerdi ve bana kolay kolay zarar veremezlerdi..
Genelde sık olarak yaptıkları oyun anlayışları yaşlarına bakmaksızın kuş ve kuş yumurtası avcılığıydı..
Kuşlara bende hayrandım ama,yüksek ağaçlara ve evlerin duvarlarına tırmanacak kadar cesaretki değildim..O cesareti kazanacak olsam bile sırf taklit yapmamak adına,gayret bile göstermiyordum..Bunun yerine bahçemizde yuvalanmış kedi yavrularıyla kuşları takas etmek bendeki çocuksu bir ticaret anlayışıydı..
İki kedi yavrusuna bir kuş yumurtası..Televizyonumuz henüz gelmemişti ki onlara perihan ablayı izlemeye giderdik..Babamın televizyon almasında ki nedenlerden biri de buydu ki başka evlere gitmemize sıcak bakmazdı; bir diğer sebep te iran ırak savaşını takip etmesiydi..
Sariya hanımların evindeyken köye gidişlerimiz seyrekleşmeye başladı..Çünkü çıkış aldığı zaman,babam;köye gitmek yerine balık satmaya başlamıştı,kışları..Artık köye sadece bayramdan bayrama gider olmuştuk..
Bakkal şahan dede den bahsetmeden geçmiyeyim..Kalın gözlükleri,beyaz sakalıyla tezgahın ardına yakışan en ideal tiptir benim için..Her gidişimde açık gofretler tutkum olmuştu..
Mahallenin bu kısmında hayat güzel geçiyordu,ne durup dururken sataşan çocuklar ne de bu gün ne olacak korkusu vardı..Hasan ve hüseyin kardeşlerin örnek birlikteliği kardeşim turguta olan tutumumu sorgulamama ve ona karşı yumuşamama sebep olmuştu..

bir başka sefere devamla...