Sevildiğini bilmek, daha doğrusu sevildiğini sanmak ne güzel
Sevgi uğrunda ağlayabilmek, üzülmek belki birazcık da olsa mutlu olmak ne güzel
Sevgiler yapmacık olsa da bazen mutluluk verir insana
Ve bazen sevgi; gözyaşı döktürür içini parçalarcasına, göz damarlarını şişlercesine
Sevgi... Sevgi... Sevgi...
Yüreği sevgi dolu insan nasıl da belli eder kendini. gözleri ışıl ışıldır. Yüzü asık olsa da bir tatlı tebessüm barındırır dudaklarının her iki yanında.
Bazen kızaran bir yüz, bazen titreyen bir el, bazen de kaçamak bakışlardan ibarettir tüm varlığı.
Sevgi nasıl bir şeydir ki binlerce insan içinde bir tek insan için göz yaşı döktürür. Geceleri uyutmaz sabahlatır. İnsanı kendinden eder. Realistliği kurşunlar. Bakabilirliği yok eder.
Sevgi insanı kör eder. Hani bazen kalbine oturur kalır. Konuşamazsın. Anlatmak istediğini anlatamaz, yüreğini değil kendini bile ifade edemezsin. İmkânsız ya da platonik isen gülemezsin. Sadece ağlarsın. Ağlarken farkında değilsindir ama senin döktüğün bir damla gözyaşı bile sevgiye verdiğin değeri ve sevebilmişliğinin kutsallığını dile getirir.
Gözyaşı gönül çiçeğinin aslında en çok ihtiyaç duyduğu ama gökte bir bulut iken yerde su olmasına razı olamadığı en değerli duygu hazinesidir. Sevgi çoğu zaman sırf gönül çiçeğinin solmaması için gözyaşını bulutluktan alıp yerde gönül çiçeğinin dibinde su olmaya mecbur eder. Sen de gönül çiçeğini suladıktan sonra tekrar yükselebilmen, bulut olabilmen için hiç bir zaman göremesen de, “bir gecenin ya da bir dağın arkasında güneşin var olduğuna inanmalısın.” Umudunu yitirmemelisin. Çünkü umudunu yitirmiş bir sevda gözyaşını yerde bırakır. Sen de kendini derde.

Sevgili Merve’ye, bu dizelerde bana ilham kaynağı olduğu için teşekkür ediyorum.

_____________________________________________________________________

ABDULLAH KABATAŞ / BOLU
Gerede FM / Yedinci Mektup Şiir Programı
2005