Yine her acıdan sonra olduğu gibi bilgisayarın başında buldum kendimi. Yine herzamanki gibi yanıp sönen bir imleçle bakışıyorum. Hazırlıksız acıtınca sevdalar insanı, üsteklik bukadar müsaitken üzülmeye sevdalılar taslaksız, tasasız yazılıyor yazılanlar. Ne beğenilmeme derdi nede eleştirilme korkusu var içimde. Benimkisi sadece dertleşme beyaz sayfayla. İçimi döküp lekeliyorum belkide onu her harfimle. Yada unutulacak ne derdim varsa bağlıorum kendime ve kayda geçiriyorum hayatımda anlamsızca. Acıtan ne içimi? Bilmiyorum. Ne canımı sıkıyor? Bilmiyorum. Neden üzgünüm? Bilmiyorum. Daha yüzlerce kalp spazmlarına sebep olan billinmezlik içerisinde boğuluyorum. Rüyalarla gülüyor ama gerçeklerlerle ağlıyorum. Biliyor musun ? Son zamanlarda ben hiç ruya görmüyorum. Uyuyorum ve ben hiç ruya görmüyorum. Seni seviyorum ve ben hiç ruya görmüyorum.

Biliyorum ki yarın yine aynı monoton hayata uyanacağım. Günaydın ve tatlı ruyalar arasına sıkıştırılmış bir hüzün trafiği. Oluşan her kazada ağır yaralı bir gönül. Ölüp kurtulmak yok! Kalp sızısı benzemez ki hiçbir acıya nasıl anlatayım. Çekmeyen bilmez. Çektiren bilmez. Paylaşılmaz bu acı.Kimseler bilmez.

Balkonda bir sıgara içip geliyorum.Nitekim evde içince perdelere siniyor sıkıntım. Bacaklarımı titreden ayaz mı yoksa hüzün mü bilmiyorum. Ama titriyorum.Bir tek sözünle alev alırken tüm vücudum bu ara geceleri hep üşüyorum.

Sessizliğe bürünmüş ve çıtını bile çıkarmazken tüm şehir, düşüncelerimin gürültüsü uyutmuyor beni bu gece. O kadar kalabalık geldiler ki bu sefer, duyduklarım sadece uğultu.

Göz kapaklarım ağırlaşıyor. Rüyasız bir uykuya kapanacaklar birazdan. İyisimi bu günüde günün son sözüyle kapatayım. Tatlı rüyalar.