Bir şeyler eksik. Geçip giden yıllar el sallıyor arkamızdan. Güle güle diyor yaşanmamışlıklar. Ve her yokoluş hatırlatıyor bazı şeyleri. Pişmanlıkları yüzüne vuruyor sanki. Yaşanması gereken, oysa birçoğu yaşanmamış onca şey. İçten içe bir sevgi ve haykırma isteği. Ve nedense eksik kalıyor hep. Oysa dışa vurulması gereken duygular saklanıyor nedense. Ve yokuluş geliyor ardı sıra. Ne olduğunu anlamadan, beklemeden, hissetmeden… Üzülüyorsun belki ya da üzülmüyorsun. Nedeni belli de değil. Ya beklenen değeri görmedik ya da yanlış şeyler hissettirdik. Oysa çok geç. Bir Fatihadan başka ne gelir elden. Rahmet eylesin yaradan. Artık sevgi de fayda etmez. Ya da geriye dönüş yok. Ya ben? Belki de beklentilerimi karşılasaydı gereken değeri verirdim. Belki içim içime sığmaz taşardı şimdi, ağlardım. Pişman olmak da anlamsız aslında. Hele sızlanmak hiçbir şeye yaramaz. Ölüm üzmüyor da insanı, arkasındakiler ne durumda? Ve de sevdiklerimse, dayanamıyor insan işte…


İçten içe bir muammaydı belki de sana olan hislerim…
Oysa dedemdin ulan! dedemdin sen benim…