Sana nezaman birşeyler demek istesem, zihnimde kelimeler yarışıyor birbirleri ile ve hep burun farkı ile seni, seviyorumdan önce bitirip duyuluyor kulaklar(ım/ın)’da. Endonezyalı olduğunu sandığım bu iki kelime soluk soluğa, kalpleri yerlerinden fırlarcasına ama önde olmanın sıcaklığı ile bitiriyorlar yarışı. Sana söylenesi okadar güzel kelime ile yarışıyorlar ki bu uzun maratonda. Sözler yoruluyor…

Sevinçleri gözlerinden belli oluyor, bazen tebessümünden. Milli bir sevinç kaplıyor içimi onların bu zaferi ile. Sana aşık ne kadar hücrem varsa hareketleniyor, ateşli bir taraftar edasıyla. Havai fişekler patlıyor göz bebeklerimde. Zafer şarkıları tadında eski 45’likler dolanıyor dilime. Ve ben dolanıyorum şehirin aşka en müsait semtlerinde. Beden yoruluyor…

Boğaza karşı çay içerken belki de sevgili, ben yine yarıştırıyorum kelimelerimi ondan habersiz. En bahtsızın bile yüksek yüzde ile tutturabileceği; seni- seviyorum ikilisi önde bitiriyor yarışı yine. Arkasın da nazar değdirmeye meyilli daha niceleri. Bile bile terkediyorlar yarışı dağarcıkdaki en hüzünlü kelimeler. İçine atılıyor gönüldeki karanlık ve derin kuyunun. Gönül yoruluyor…

Bir dörtlük dökülüyor yazanın kaleminden;

Sözler yorgun, beden yorgun ve gönül yorgun soluklanırken bir molada.

Sana bakıp da hayallere daldığım bi ara da.

Yaklaşıp da kulağıma bir çırpıda fısılda.

“Ben de” diye söyle sevinsin bu fukara.