HAYATA DOĞUŞ…
Yeni konuğuyum dünyanın.
İnsanın annesini, babasını
İlk kez görmesi, çok heyecanlı…
Ne güzel yüzleri var öyle.
Bende büyüyünce öyle olur muyum ki?
Sabırsızlıkla bekleyeceğim.
Küçük avuçlarıma sığmıyor;
Ama avuçlarımda işte hayat…
…
Anne kucağı çok sıcak, çok güzel…
Kokusunu soluyarak, göğsünden can bulmak,
Eşsiz bir şey…

Ani bir gürültü hissetim gibi.
Sarsıldım da sanki.
Bu ne anne?
Neler oluyor böyle?
Anlat bana, ben bilmiyorum.
Neden sallanıyorsun, düştük mü anne?
Yerde gibisin sanki…
Uyuyor musun anne?
Her yer çok karanlık.
Işıkları kapatma anne, biliyorsun korkuyorum.
Ne oluyor anne?
Soluklarım yavaşlıyor gibi…
Zor nefes alıyorum.
Sana da oluyor mu öyle?
Hâlbuki yeni konuğuydum ben hayatın.

Çok acıktım anne.
Burası çok soğuk…
Betondan battaniye çekilmiş gibi…
Yüzünü göremiyorum senin.
Hissediyorum; ama yoksun.
Anne!
Beton kokuları geliyor.
Neredeyiz böyle?
Çok gürültü var dışarıda.
Nasılda çığlık atıyorlar.
Onlarda acıktı galiba.
Dışarıda ki insanlar, deprem!
Diye bağırıyorlar.
Deprem mi?
Deprem ne anne?
Betonların altında kalmak gibi mi?

Nefes alamıyorum,
Çok acıktım.
Artık sütte vermiyorsun.
Olsun dudaklarında yetiyor.
Sen de acıktın mı anne?

Duydun mu sen de sesleri?
Bak! Birileri bize sesleniyor.
Depremden kurtaracaklar bizi galiba.
Daha rahat nefes alıyorum artık.
Biraz daha aydınlık oldu anne…
Birileri beni tuttu gibi.
Çekiştiriyorlar.
Canım yanıyor anne.
Amcalar çıkardı beni.
Tekrar doğdum anne.
*
Hayata yenide merhaba demek…
Ne güzelmiş.
Yüzünü yeniden görmek,
Ne güzelmiş anne!
ÖZLEM ŞAHİN