Herkes halime üzülüyor, asıl delirenin kendileri olduğunu bilmeden. Evet, çok bencilim. Fakat ben iç kanamalı hastalığımla, kendime yetemiyorum. Kim bilir belki de, mazoşist olmak hoşuma gidiyor. Her gün saçma sapan mektuplar yazıyorum. Hangi adrese göndereceğimi bilmeden. Sanırım adımı da unutmaya başladım. Ne güzel...

Geçmişimi kurcalıyorum da, ne çok eksilmişiz biz seninle. Fütursuzca girdiğimiz girdaplara hep defasında bir parça bırakıp sıyrılmışız. Sanırım gittikçe sapıtıyorum. Sen hiç olmadın ki. Paranoyama aldırış etmeyin. Ben de farkında değilim, neyi kaybettiğimin. Çoğul yalnızlıklarda yer buldum, annesiz kalışların da kızımın duyduğu o acıdan sonra kendime.

İnsanlar tip tip bakıyor suratıma ya da bana hep beni izliyorlarmış gibi geliyor. Sorunun ne olduğu önemli değil de, çok şizofren kanıyorum az ileri gidip hep geri dönüyorum. Sızımın da dineceği yok. En iyisi ben üç kuruşluk sevdamı, alevden bozma acılarımı da alıp gideyim.

Selametle...

Kerem Sümer.

Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.