Ceketimi alıp,

Çıktım yollara,

Yollar bana dar geldi,

Çok sevdim ama sevilmemişim,

Anladım;

Anlamakta güzel bir şey dedim büktüm boynumu,

Ne zalimmiş şu yollar yıllar gibi,

Dikiliye Geldim umut besleyerek,

Beslediğim umudun tükenmişliğini görerek,

Bir çiçek aldım sevsin beni diyerek,

Onunda yaprakları soldu tek tek,

Üstelik adını Zeynep koydum,

Koydumda oda beni sevmemiş bilerek,

Yoksa adını küçük harflemi koydum diye,

bana küsmüştür diye,

bir daha haykırıyorum,

büyük harfle,

ZEYNEPPPPPP......

Diye,,

Bak dostum,

Cebinde kefeninle dolaşmayı öğrendim bu geç yaşımda,

Kimine para gerek,

Kimine dua gerek,

Bana bundan sonra hiç bir şey gerek,

Ne sevda da gözüm var,

Nede bir başka şeyde,

Ben;

Kızıl şafaklarında,

Ötüşen kuşlar gibide olmayacağım,

Ne kumruyum nede serçe,

Ben;

Toprak ile aşk yaşamışım topraktan geldiğim sürece,

Biliyorum;

Sadece toprak basacak beni bağrına,

Oda ondan geldiğimden,

Halbuki ben çiçek olmak isterdim,

Böcekler konsun diye yapraklarıma,

Ne çiçek olabildim,

Nede böcekler kondu yaprağıma,

Ben;

Sadece ben oldum,

Serin sularda...!!!

Recep Yeşil...