’bağışla beni,
bana bakarken bir melekle sevişir gibiydin ve ihanet asla affedilmemeliydi...’
ne yazık ki ayrılığa bulabildiğim tek bahaneydi....
...yüzüme baktı umutsuzca birşeyler söylemek için kıpırdadığını farkettim,itiraz etmesine fırsat vermemeliydim!
’anla sen bana çok farklı bakıyorsun ben değilmişim gibi,karşındaki bir başkasıymış gibi...
eğer hissetmeyeceksem kendimi,yanında olmamın bir anlamı olacakmıydı?
Beni sevmiyorsun ayrıca,inan bunu görebiliyorum gerçekten anlayabiliyorum da.
Zaman geçtikçe insanların ilişkilerdeki beklentileri değişebiliyor
ve eğer çiftler birbirlerinin gereksinimlerini karşılayamıyorsa birbirlerini daha fazla yıpratmamak için ayrılığı seçiyorlar.
Gör!
Bizim de onlardan aşağı kalır yanımız yok,üzgünüm ama ayrılmamız gerekiyor...’

Oysa beni ne kadar çok sevdiğini görebiliyordum,bir insanın dilsiz aşkı bu kadar sağır edici olabilir miydi?
Kızmayın bana,bencilim,hayatım boyunca da böyle oldum.
Omuzlarımın ağırlaştığını hissettiğim an kaçardım!Ama bu sefer ki çok farklı.Ben kalbimdeki ağırlığı kaldırabilecek kadar güçlü değilim,mücadeleci değilim,umutlu hiç değilim...
Hele bu mutluluk beni ölesiye korkutuyor! Alışık değilim çünkü,benim için mutluluk yalnızlıktan,tek başına televizyon izleyip,soğuk yatağımda uyumaktan ibaretti ve bu çift kişilik mutlu hayat bana göre değildi.

Bu yüzden tek çare tek kişilik yatağıma dönüp,masaya tek bir tabak koymak için kendimi hazırlamaya çalışmaktı...

Çift kişilik hayat ; çift kişilikli hayattı ve hayat oyunlarla doluydu.
Ki ben oyun oynamayı da sevmezdim....

Bahar Malçok