Bir fabrika köşesinde başladı hayatım.Suyla da burada tanıştık.Zaten su benim bir parçam gibiydi, her zaman onunla dolaşır, onunla dertleşirdim.Kopmaz bir ikiliydik biz suyla.Zaten bu yüzden bana "Su Şişesi" ismini verdiler.Bu dostluğumuz taa ki bir market dolabından satıldığımızda son buldu.Evet, insanlar bizi satıyorlardı.Su bana göre daha şanslıydı, insanlar onu içiyor vücutlarında su tekrar hayat buluyordu.Ama beni ya çöpe ya da bir sokak köşesine atıyorlardı.Bir çöpün içine atıldığınızı düşünsenize ne kadar acı verici değil mi?Ama insanlarda hiç acıma duygusu olmuyor işte.Yine ben halime şükür ediyorum bazı arkadaşlarımı çocuklar kıvırıp patlatıyorlardı.Çok dostumu kaybettim ben.Hele beni alan sahibim suyu içtikten sonra beni arabadan ana yola atmıştı, su ne kadar bağırsa da insan işte hiç acımadan fırlattı beni.Koca koca tırlar,kamyonlar yanımdan geçiyordu, neyse ki rüzgarın yardımıyla yolun dışına çıkabilmiştim.Rüzgar beni sakin bir yere bıraktı, hayat burada çok güzel geçiyordu taa ki kış gelene kadar.Kışın üzerime karlar yağıyordu, çok üşüyordum, ne kadar haykırsam da kimse yardım etmiyordu.Hala nasıl hayatta kaldığıma inanamıyorsunuzdur.Ama ben suyu buluncaya kadar bu maceraları yaşamaya mahkumum.Yazın verdiği çile kıştan eksik değildi, güneş nedense bana iyi davranmıyordu, bazen öyle bir ısı veriyordu ki etrafımda ki otlar olmazsa garanti erirdim.Aslında çocukları çok severim ama bi de bizi top niyetine oynamazlarsa çok daha iyi anlaşacağımıza inanıyorum.Şimdi her tarafım ezik içinde çocukların topları olmayınca beni tekmelemeye başladılar.Suçsuz yere dayak yemek nasıl bir duygudur tahmin edebiliyorsunuzdur eminim.Ama bazı arkadaşlarım benden daha şanslılar, onların sahipleri suyu içtikten sonra şişeleri geri dönüşüm kutusuna atıyorlar ve onlar da tekrar suyla buluşabiliyorlar.İnsanlar biraz iyi niyetli olsa ne olur acaba? Şimdi bir insanın beni geri dönüşüm kutusuna atmasını bekliyorum, yoksa burada suya kavuşamadan öleceğim