Sen Sen Sen…
İçimde öyle Dolu’sun ki.. Gittikçe o kadar çoğalıyorsun ki.. Ve ben bütün bunlara rağmen Seni hep biriktirmek istiyorum.. Seni hiç kaybetmemek için, her hücreni hücrelerime ezberletmek geliyor içimden..
Seni hep geç bulduğuma inanıp, tüm erken olan şeylerden nefret ediyorum yavaş yavaş.. Bir tek Seni Seviyorum.. Geç de olsa, güç de olsa.. Biliyorum yetmeyecek.. Ne içimdekileri anlatmaya kelimeler yeter, ne de zaman.. Geç kaldık ya.. Ne söylesem az gelir, ne yapsam az kalır.. Her şey yetersiz kalır..
Sen gelmeden önce de ben Seni biliyormuşum gibi yazıyordum hep.. Değişen bir şey olmadı.. Sadece hayalimdeki Ruh’a bir süret giydirildi.. Sen Sureti..
O kadar farklı ki içimdekiler Sana, hiçbir kitapta yazmayan belki de kimsenin hissetmediği şeyler.. Sen kısaca her şeysin.. Herşeyim’sin.. İçime sığmayacak kadar çok şeysin.. Çoksun.. Bütün bunlara rağmen hep biriktirdiğim, biriktirdiklerim bile yetmeyecek sanki.. Korkmadan, aklım başımda ama çocukça, ama olgunca en aklı başımda halimle seviyorum Seni..
Gözümde hiç solmayan En Mavi’sin.. En Mavi’msin her zaman böyle kalacaksın… Belki yıllar geçecek, belki erkenden yaşlandırıyorum bizi hayallerimle.. Ama Sen hiç değişmeyeceksin.. Hep aynı yerde, hep aynı kalacaksın.. Aynı’m kalacaksın hep.. Bana o kadar benziyorsun ki.. Ama kendimden farklı seviyorum Seni.. Bana benzetmeme rağmen seni.. İnsanlar birbirlerini sevdikçe benzerlermiş.. Ama ben Seni tanımadan da Sana benziyordum..
Seni severken kendimi kaybetmekten korkmuyorum, çünkü Bana o kadar yakınsın ki.. O kadar Ben’sin ki.. Kendimden olmak bile korkutmuyor beni.

(OnDokuz-Aralık-İkiBinOnBir*10:00)
Nevin Akbulut