"Üzgünüm... uyumuş kalmışım."
"Misafirler kahvaltıda bekliyor."
"Hemen hazır olurum."
"Bugün Bursa’yı gezeceğiz; elini çabuk tut.Ben aşağıya iniyorum sen gelir misin?"
"Tabi ."
Hemen kalkıp;yatağını topladı. Üzerine pantolon, kazak giyip aceleyle çıktı . Asansöre binip aşağıya indi.Herkes yemek salonunda kahvaltı yapıyordu.
"Günaydın, özür dilerim uyumuşum."
"Günaydın" dediler.
Metin "Sen otur; ben kahvaltını getiririm "diyerek onun tabağına pek çok yiyecek koyup geldi.
Selma ise elindekileri görünce ..." Ben bu kadar yiyemem ki"dedi .
"Yersin,yersin... hadi afiyet olsun."
Yemekte bu gün ne yapacaklarını konuştular...
Giderken eşyalarını da alıp öyle ineceklerdi.
"Artık buraya dönmeyiz "dedi Metin.
Amerikalılar "Ama biz, iki gün daha kalacağız; burasını çok sevdik" dediklerinde
" Benim işlerim var " dedi
Onlarsa "Siz gidin; İstanbul da buluşuruz" diye anlaştılar.
Yemekten sonra odalarına çıkıp eşyalarını aldılar.Yine Teleferikle aşağıya indiler.
Bursa’nın camilerini, tarihi yerlerini gezdiler; çarşılarını dolaştılar.Burası çok büyük ve güzel bir şehirdi.Bol bol alışveriş yaptılar. Selma’da annesine kardeşlerine hatıra olacak hediyeler aldı.
Günleri çok güzel geçmişti.Metim hem misafirlerine çok ilgi göstermiş Selma ya da iyice yakınlaşmıştı. Çok zaman el ele gezmişlerdi.Selma cık çok mutluydu.Bu günün bitmesini hiç istemiyordu.Ama yinede akşam olmuş; ve geri dönüş zamanı gelmişti.Herkesle vedalaşıp arabalara bindiler.
Yola çıkınca Metin ona "Nasıl ,eğlenebildin mi?" diye sordu.
"Evet çok eğlendim; iyi ki getirdin. Çok teşekkür ederim."
"Aslında ben teşekkür ederim; geldiğin için çok mutlu oldum."Fazla konuşmadan yol aldılar.
Eve geldiklerinde saat epey geçti.
Metin de arabadan inip valizini çıkardı;sonra elini uzatıp tokalaştı.
"İyi geceler, görüşmek üzere" diyerek ayrıldılar.
Eve girince annesini oturur buldu.
"Geldiniz mi kızım ?
"Evet annem ; sen hala yatmadın mı?"
"Seni bekledim nasıl geçti? "
"Harikaydı annem; çok güzel geçti.Siz ne yaptınız? "
Ne yapalım ? Kardeşlerin geldi; onlarla geçti günüm."
"Nasıl iyiler mi?"
"Çok şükür iyiler kızım; selam bıraktılar."
Selma annesine sarılıp yaşadıklarını anlattı.
" Çok mutluyum,sanırım Metin’de beni seviyor."
"Güzel kızım, senin üzülmeni hiç istemem.İnşallah sonu hayır olur.""Yok annem üzülmem; bakalım zaman ne gösterecek ? Bekleyeceğim.Artık yatalım sabah iş var." Annesini öperek mutlu bir şekilde odasına gitti.
Sabah işe gittiğinde kırmızı gülü masasındaydı ...
< İyi çalışmalar; Metin> diye de notu vardı.
Sevgi dolu kokladı gülünü; işine başladı .Bir saat gibi bir zaman geçmişti ki...
Kapsı çalındı.
" Girinnn !" deyince Rıza beyle karşılaştı.O suratı asık, soğuk bir bakışla:
"Toplantı ertelenmiş" dedi.
"Evet işler bitmedi."
"Ne zaman biter? "
"Çalışıyorum; elimden geleni yapıyorum.Müdür ne zaman derse o zaman olur; ben bir şey diyemem."
"Daha çabuk bitmesi için size yardımcı olabilirim isterseniz."
" Sağolun ben hallederim."
"Evet de... fazla geç olması bizim şirketin işine gelmez.Bir an önce bitsin."Ve oturup işleri karıştırmaya başladı.
"Sen bunları yap; ben de bunları..."
Selma şaşkın "Peki "demek zorunda kaldı.
Öğleye kadar soluksuz çalıştılar.Yemek saatinde beraber yemeğe gittiler.
Dönüşte "Sizin başka işiniz yok mu ?" diye sordu.
"Hayır; şimdilik işimiz bunlar.Ne kadar çabuk biterse o kadar iyi bizim için" yine odaya geldi.
Öyle sessiz, sakin ve sevecen davranıyordu ki...Selma ise ne yapacağını bilemiyor;çaresiz katlanacaktı.
Kahve söyledi. Gün yorucu geçmiş; hiç ara vermeden çalışmışlardı.
Omuzları tutulmuştu; işini bırakıp bilgisayarını kapattıktan sonra masasını topladı.
Rıza " Allahaısmarladık" diyerek çıkmıştı.
Selma bıkkın " Off ya ! Ne yapışkan adam." Başını koltuğa dayayıp, gözlerini kapattı. Oldukça yorulmuştu.
Kapısının çalınması ile birden sıçradı;müdürdü.
" Hayır ola uyuyor musun? "
"Yok; gözlerimi dinlendiriyorum,çok yoruldum da."
"Nasıl kolayladınız mı? "
"Ehh... işte de... ne yapışkan bu adam.Taktı bana ."
Müdür gülümsedi "Boş ver sen onu; gelir, gelir, gider."
"Nasıl gidecek ;bilemiyorum."
"Hadi çıkalım, dışarısı çok soğuk, seni eve bırakayım."
"Size zahmet olacak."
" Olmaz...olmaz zaten yolumun üzeri."
Aşağıya beraber indiler Selma müdürün arabasına binerken gördü Rıza’yı.
" Amannn !" dedi. "Demek gitmeyip beni bekledi. İyi oldu müdürün götürmesi yoksa zor durumda kalacaktım."Görmemezlikten gelip, geçip gittiler.
Eve varınca "Çok teşekkür ederim" dedikten sonra ; hızla eve girdi. Oldukça soğuktu hava.
Annesi "Hoş geldin kızım" diye karşıladı.
"Hoş buldum annem nasılsın ? Günün nasıl geçti ?"
"İyi kızım; ya senin ?"
" Yorucuydu... Rıza bey geldi ve çok çalıştık annem. Bu adam sakız gibi yapıştı ;nasıl kurtulacağım bilmiyorum."
Üzerini değiştirdi ;ana kız yemeklerini yediler...
"Annem erken yatayım, yorucu geçiyor günlerim; bakalım yarın ne olacak ?"
"Tamam kızım yat, dinlen."
" Yanlız kalıyorsun; üzülüyorum sana da."
"Olsın kızım; sen beni düşünme ."
Sabah yine işine gitti... Çok geçmeden Rıza bey göründü. içinden "Çok kötü oldu bu" diye söylendi. Yine yoğun çalıştılar ve öğle yemeğini beraber yediler.
Akşama doğru Rıza bey çıktı iyi akşamlar deyip.
Selma bir oh çekti bu ne ya Allah’ım bu ne çile diye yorgun başını masaya dayadı bir müddet kaldı öyle.
"Heyy! Uyuyor musun?" diyen ses Metinin di.
Başını kaldırdı "Sen misin?"
"Kimi bekliyordun ki ?"
Başını kaldırdı; boyunları tutulmuştu, oynattı biraz.
"Ne oldun ?"
"Omuzlarım ağrıyor."
"Dur... masaj yapayım " arkasına geçip; hafifçe omuzlarını ovmaya başladı.
"Offf ! Bu neee ? Odun gibi olmuş."
"Ayy...! Yavaşşş... çok acıyor."
Biraz ovunca hoşuna gitmişti.
"Eline sağlık; sağol yeterli"
"Niye bu kadar yoruyorsun kendini ?"
"Ne yapayım ? İki gündür Rıza Bey le çalışıyoruz."
"Öyle miiii ?"
"Evet, işlerin bitmesi lazımmış;geç kalınmış .Sen neredeydin iki gündür? "Sonra birden toparlandı.
" Afedersin; seni sorgulamağa hakkım yok."
"Önemli değil" dedi Metin; boynunu yavaşça ovarak.
"İşlerim vardı; bir de misafirler... onları uğurladım.Bundan sonra daha sık gelirim ve seni Rıza’dan kurtarırım."
"Off ! yeter ama acıdı."
"İyi... hadi gidelim; seni almaya gelmiştim."
"Niye ? "
"Bilmem ? Dışarıya çıkalım mı ?"
"Olmaz... annem evde yalnız; onu bırakamam ve çok yorgunum, hemen yatacağım."
"Peki... nasıl istersen."
Aşağıya indiler; Metin arabanın kapısını açtı; Selma binerken aynadan arkaya baktı ...Rıza yine onu bekliyordu,belli.
İçinden "ohhh !" dedi. "Yine boşuna bekliyor."
Yola çıktılar...
"Bir yere gitmek istemediğinden emin misin ?"
"Evet."
"İyi o zaman; bu hediyeyi kabul et."
"Bu ne?" diye baktı Selma.
Metin güldü...
"Niye gülüyorsun ? "
"Sen unutmuşsundur ama; ben hiç unutmadım. Seninle tanışalı, yani seni çamura buladığım günün yıldönümü."
" O günü hatırlatma bana lütfen."
"Biliyor musun ? O gün benim için çok özel ; hep hatırlayacağım. Çünkü seni tanıdım. O günün anısına hediye aldım ama... bunu da çöpe atar mısın bilmem...???"
Selma gülerek " Belli olmaz" Metin in verdiği paketi açtı.Kalp biçiminde çok güzel bir kolyeydi.
"Sağol ; ne kadar naziksin."
"Yok, teşekkür etme beğendin mi?"
"Evet, bu kolyeyi gördükçe o günü hatırlayacağım;ama kızgınlıkla." gülümsedi.
Eve gelmişlerdi...
"Getirdiğin için sağ ol.iyi akşamlar" diyerek ayrıldı.
Kapıdan içeri girince olanları annesine anlattı...
"Annem... çokkk...çok... mutluyum. İnanıyorum ki oda bana karşı bir şeyler hissediyor."

AYŞE KARAN

DEVAM EDECEK