Anlamadın sevgili;
Ben hayatın burgacına takılmış ;nefeslerim ve heveslerim tıkanmışken boğazıma
Ve düğümlenmiş yüreğimi açamazken baharlara
Ellerimi,avuçalrımdaki yıldızları teslim etmişken sana
Anlamadın beni;
Pencerelerimi hep sana açtım ben
Kapılarım hep sana açıktı,üşürdüm doğru...
Sevmezdim soğuğu,zaten ben senin soğuk rüzgarına da alışamamıştım
Ama beni ne kadar yıkarsa rüzgarın o kadar fazla aşık olurdum sana,sense inadına yaparmış gibi sanki sevgim yetmezmiş gibi her seferinde daha çok arttırırdın rüzgarının şiddetini...
Ve ben her yıkılışımda daha sıkı tutunurdum sana
Her şeyin ilacı demiştik zamana,zamanla unuturdu seven ve sevilen zamanla unutulurdu...
Biz yeni yetme aşıklarken,hayattan ders alırken daha,zaman vurdu bizi sevgili...
Anlamadın beni;
Ölümüne sevdim ben seni
Ölümü göze alarak sevdim...Sen bırakıp giderken beni yarınları olmayan dünlerde,avuçlarımdaki yıldızları gittiğin yollara dökerken bir bir anlamadın sevdamı!
Şimdi söyle sevgili hala bize ilaç olcak olan tek şey ’’ZAMAN’’ mı?

Berivan...