Benim annem;
1933 doğumlu imiş,
Babama Kaçmış 15 yaşında..
İlk evladınıda doğurmuş 15 yaşında...
Altı doğum ikisi ölü..
Sonuncusu ben..
Çok çile çekmiş,
Aç kalmış ölürcesine yatmış yataklarda...
Ama direnmiş hayata evlatları için..
Bilirimde;
Her şeyi bilirim ben gözledim çünki...
Benim annem bir file ıspanak ile çok çeşit yemek yapardı,
Yumurtalı ıspanağından pirinçlisine,
Kol böreğinden,
Bilmem nesine....
Ama annem saftı..
Temizdi...
Evlatlarının varlığı ile mutlu idi edirnenin karlı soğuk günlerinde gecelerinde...
Goruk tavuk gibiydi...
Yaklaştırmaadı bize zarar verecek kimseleri yanımıza kendince..
Siyah önlük giyer beyaz yaka takardık o zamanlar,
Benim Annem..
Koyun yününden eğirdiği yapağıları iplik yapardı..
Sonrada bize kazak pantolon örerdi bıkmamacasına...
Biz burun bile kıvırırdık sanki başkacası varmış gibi...
Ahhh be annem...
Yıllar nede çabuk geçti...
Ben bile emekli oldum,
Sen de babamdan sonra öldün..
Şimdilerde kavga yapar dururuz,
Mezarını neden yaptırdım diye,
Acelesi mi varmış dediler...
Ahhhh annem ahhhh...
Çok söyleyecek sözüm var da,
Demeye dilim varmıyor...
Kabahatın büyüğü sende değil elbette,
Senin sevipte değer verdiklerinde..
Annem bu duygularımı daha fazla yazamayacağım,
Öfkem kabarıyor,
Nefretimde artıyor,
Düğüm düğüm düğümleniyor,
Mezar taşın parası bile ödenmemiş...
Küfrediyorum kendime..
Beni Keşke doğurmasaydın...

Recep Yeşil...