Tamamen geçim derdine düşmüş, borç batağında, açlık sınırında yaşayan çok sayıda insan var şu an ülkemizde. Bir çoğu, çok küçük menfaatler karşılığında karakterlerini, oylarını bile satar durumdalar. Daha beter duruma düşenler de var üstelik. Onlar sanatla, sosyal hayatla, memleket meseleleriyle, siyasetle, ormanların, denizlerin, hayvanların korunmasıyla bile ilgilenemiyorlar diye suçlayabilir miyiz ?

Cephedeki bir askeri düşünün : Kalbinden vurulmuş, yarası kanıyor, belki o halde de yurdu savunmaktan vaz geçmeyecek ama ne kadar çalışır beyni, ne gelebilir elinden o vatan için ?

İşte aşk da öyle bir şey. Aşk yarası olan insanların aklı, mantığı, beyni pek fazla iş görmez. Yaşadığım için anlatıyorum bunları. Aşk yarası iflâh olmaz ; öldürmez de süründürür insanı. Ellisinde, altmışında , belki daha sonra bile aşktan söz ettirip rezil de edebilir üstelik.

Ben bu sayfalarda çokça yazdım yine de memleket meselelerini, siyaseti. Aldığım yorumlardan psikolojim bozuldu, dostlar kaybettim.

Bu günlerde sadece hayatımı anlatmaya çalışıyorum aslında. Fakat bir yerlerde bir rüzgâr liseli aşkıma hatırlattı tekrar bana. O yüzden ona yazdığım şiirleri yeniden asmaya başladım siteye. Galiba bir kaç daha devam edecek en azından.

Biraz fazla konuştum galiba. Aslında bir çok susukun, bir çok gevezeyimdir ben. Susukunluğumun da, gevezeliğimin de kaybettirdiği çok şeyler oldu.