2002 Yılının Ağustos Ayın da tatilimizi Datça’da geçirmek üzere kız kardeşim, onun 3 yaşındaki kızı ve erkek kardeşim ile birlikte yola koyulduk. Şoförümüz erkek kardeşimdi. Yolculuğumuz çok güzel geçiyor derken; arabamız birden bire çalışmaz oldu ve yolda kaldık. Arabanın arızasını bir türlü bulamadık. Bunu üzerine Samsun’da bir otomobil firmasında çalışan diğer erkek kardeşimi aradık, yolda kaldığımızı söyledik. Bunun üzerine kardeşim Samsun’dan Afyon’daki ilgili firmanın acil yol servisini aradı. Tabi bize de servisi beklemek kaldı. Tam birbuçuk saatlik beklemenin sonunda servis geldi. Servis elemanı iki kişiydi. biri arabanın kaporta kapağını açarken diğeri şoför mahallinde direksiyonun altından bir düğmeyi tıklattı ve arabamız çalıştı. Nasıl çalıştırdığını sorduğumuzda görevli: "benzin bitmiş lpg’ye geçmemişsiniz" dedi. Görevliler "ödemenin yapılması için kendileriyle birlikte servise gitmemiz" gerektiğini söylediler. Bunun üzerine birbuçuk saat yol gittik, ödememizi yaptıktan sonra asıl yolumuza devam ettik. Üç yaşındaki yeğenimi bekleme sırasında eğlendirebilmek de ayrı bir durumdu. Görevliler bu arada çaktırmadan halimize gülüyorlardı. Tabi ki biz de kendi halimize gülüyorduk.