polyanna
-hep sevdiklerin sırtından vurmuş!

-ben yinede seviyorum onları ,onlar beni kaybettiği için
üzülsün...

polyanna
-çok çalışıyorsun durmadan mesai yapıyorsun hiç itiraz

etmiyormusun?;
-onca işsiz insan varken benim mesai yapabileceğim bir işim
var....

polyanna

- peki hayat seni yormuyormu?

-hayat dediğin kaynar kazan karıştırır, karıştırırsın elbet bir

gün pişer servis edersin...

polyanna
-çok ağlıyormuşsun?
-ağlamak cildi güzelleştirimiş...


polyanna

ya somali’deki insanlar için ne düşünüyorsun?

-üzülüyorum,


yeterrrrr

insanların bencilliklerini ben bile kaldıramıyorum

nasıl bir düşünceye sahipler:

karnım tok sırtım pek ya

bir kaç koli yardım yollayıp keyfime bakıyorum vicdanım
rahat ya!



polyanna

-annen öldükten sonra yapayalnız kalmışsın

-ben hasta annemi kaybettim

hergün evladını hiç ummadığı anda kaybeden onlarca şehit
annesinden biri de olabilirdim...

rahmetle anıyorum ve evlat acısını bilemem ama

tırnağına kıymık batsa acısını yüreğimde nasıl hiisettiğimi

bilirim

ya kokusunu hiç duyamayacağımı bir daha ona
dokunamayacağımı bilmek

onun toprağın altında yattığını bilmek

yağmurlu gecelerde ıslanırmı?

kar yağdığında üşürmü diye düşünmek.

acaba karnı acıkırmı ?

oda beni özlermi?

empati yaptığımda bile akli dengemin oynayabildiğini
farkediyorum...

hani gece korkarızya ya ölen biri gelirde arkamdan tutarmı
beni diye ?

ama evladını kaybeden bir anne bunu o kadar çok isterki
gelse!

arkamdan sarılsa özledim seni annem dese...

N.K