17.11.2007 Günlerden cumartesi,bu gün her şey çok farklı benim için.
sanki bulutların üzerinde geziyorum.mutluluk hat safhada.
beni hayata bağlayan yaşamayı,sevmeyi,sevilmeyi,hayata sarılmayı,
öğreten sevdiğim insanla tanışalı bir yıl geçti aradan.
öyle bir yıldı ki..her günü bir ömre bedeldi.gözlerimizle konuşur,
birbirimizin isteklerini söylemeden anlardık.
dolu,dolu bir yıldı.ona mesaj yazdım bir hafta öncesinden hazırlamıştım,

binlerce kez değiştirdim mesajı.onu nasıl sevdiğimi onunla geçirdiğim yılı,
anlatacak kelimeler bulamıyordum.anlatamıyordum diyemiyordum seninle geçirdiğim
seninle yaşadığım anlarda ben çok mutluydum,ve hala mutluyum senide çok seviyorum toparlayamıyordum kelimeleri.
ve nihayet mesajı gönderdim.heyecanla hem mesajıma gelecek karşılığın hemde ertesi günü
onu görmenin heyecanı birbirine karışmıştı.nihayet aradan çok geçmeden telefonuma mesaj geldi.heyecanla açıp okumaya başladım.hayal kırıklığına uğradım.o kadar çok şey yazmıştım ki.öyle şeyler anlatmıştım ki.karşılığında,BENDE SENİ SEVİYORUM İYİKİ VARSIN.
diyen bir mesaj.dedimki kendi kendime yarın buluşacağımız için böyle yazmıştır.veya akşam mutlaka arayacaktır.akşam oldu ne aradı ne sordu.ertesi gün görüşeceğimiz için gale almamıştır dedim.sabahı zor ettim.onu görecektim boynuna sarılıp aşkım seni çok seviyorum,diyecektim.ve sabah oldu.erkenden kalkıp beklemeye başladım aramasını.
hıı..ama ne geldi, ne aradı..
yoktu ondan bir haber,o cumartesi gününden itibaren bir hafta hiç aramadı.
dedimki bumu sevmenin bedeli,bumu sevgiye verilen değer.
tutarsızca davranıp seveni üzmek mi?sevene verilecek mükafat.
tarif edilemeyen bir acı vardı içimde..yüreğimde bir yara açılmıştı ve durmadan kanıyordu.yarim gelip yaralarımı sarmıyordu.yoksa beni sevmiyormu?diyorum kendi kendime.
AMA BEN ONU SEVİYORUM YA..