Ne zaman
yalnız kalsam
Ruhumu yoran çılgın
kalabalıklardan uzaklaşsam


İnsan
olduğumu hatırlasam
Ve tefekküre dalsam

Vicdanımın
suskun çıplıklarını
Bir buket olarak
tebessümle sunsam


Yıllara sari
suskunluğumdan
o an kurtulsam

Gözyaşlarımla
barışıp sürur duysam


Ruhumun
figanıyla yol alsam
Kanatlanıp şevkle uçsam

Ne vakit
aniden kapı çalınsa
Gecenin kör vaktinde
kalbimi bir telaş sarsa


İçinde
şad olduğum düşler
hiç bırakmasa

Muvazemen
halimden emin olup
sürurla uğunsa


Ruhumun
uzak kaldığı yitik yılların
kitabı hakkıyla okunsa

Hüzün
vehmeden çığlıklarım
o an duyulsa


Alıp
götüren zaman
ruhuma aşkı sunsa

Sabrın senası,
gamın ah u zarı kalmasa
Gönül kapım hep açık kalsa

Okuduğum
nameler var
Her satırında manidar
hicran sahneleri içini burkar

Derdin
sahibi kim diye
bir sual zihnimi açar

Çilenin latifliği
hissedilmezse ruhu yorar

Dikenin
sırrında bir vuslat var
Her nasibin vicdanı ar koklar

Nafile
taatlar haz içindir
Şevkine ducar olamak
aşkın vaktini beklemektir

An kimindir,
kime seslenmektedir
Nefes müddeti içinde ferdir

Mazlum kime denir
Hakkı gaspedilen
bir nefes ne için ümitlenmektedir

Yar,
nefsin hülyası değil,
harın adresi hiç değil

Ruhun ve kalbin
şehrine elhak hakikat ehil

Ey aklın
sahibi olan vicdan
Rahmet ve mağfireti
kullarına esirgemeden sunan

Bizleri
hakiklat yolunda emin eyle
Sırat-ı müstakimde hiç ayırma

Nefsin
zafiyetlerine bırakma
Umutlarımızı emel yapma
Hırs ve hınç içinda yaşatma

Zan
kalp için züldür
Arifin meyletmediği
namert bir küldür
Ruhun şevkini katledip öldürür

Zihnin asla
kabul etmeyeceği kültürdür

Yagılamadan
mahkun eden rüştür
İman ve akide adına lekedir

Aşkı
reddeden frenktir
Düşünmek o vakit niyedir
Fikretmek kalbin izanı ve edep şiarıdır



Mustafa CİLASUN