Çok yaramaz bır çocuktum ele avuca sığmayan.Ailemi de üzerdim.Annem babam sevdıklerını bize pek belli etmezlerdi. Onları üzdüğüm için beni sevmiyorlar diye düşünür ,yakınırdım.Çocukluğumun o günlerinde rahatsızlandım.3 ay İZMİR TEPECİK göğüs hastalıkları hastanesinde yattım.Çocukluk işte, servıslerı dolasır dururdum.Hastalara şark ı söylerdım.Ziyaret günlerini sabırsızla bekler ,hastanenın giris kapısına kadar gidip gözlerimi ayırmazdım yolldan.HAstanenın ayrı bır koğusnda erkek hastalar yatardı.Ordakı bir hasta agabey ilee konuşurduk.Metin abi.Dinlerdi beni,tavsiyelerde bulunurdu.Hastanelerde arkadaslık mutlaka olur ve bu çok önemlidirYıllar geçse unutulmaz hastane arkadaşlığı.
Bir ziyaret gününde babam geldi hiç unutmuyorum.Heyecanla beklemiştim.Kapıya kadar gidip orda bekledim.Sarıldı bana ve öptü.cok sevindim o zaman..İyi kı hasta olmusum dedımm içimden.Saatler geçiverdi ve ziyaret bitti.Gelicez yine diyerek ayrıldı.Yüreğim burkuldu.
Akşam yemegi nden sonra beni çagırdı Metin abi.Yanına oturttu.Ve ’^bak sen diyorsun ki beni sevmiyorlar,babam beni sevmiyor.Ama yanılıyorsun.Her anne baba evladını sever sevmemesi mümkün değil.Baban da seni s eviyor.Giderken gördüm gözlerinden, sicim gibi akan gözyaşlarını.ağlaya ağlaya yürüyordu.Seni sevmese ağlar mı? Sakın bir daha böylee düşünme^
Annem 3 ay boyUNCA ağlamıs,babam üzülmüş.Ben o degerli insanların annemin babamın kıymetini bilemedım.Bunun pişmanlıgınıı hep içimde yaşadım.
Lütfen annelar babalar evlatlarınıza sevgınızı içinizde saklamayın gösterin.Evlatlar anne babamzın kıymetini bilelim onları kaybetmeden.üzülmenin pişman olmanın faydası yok..Gidenler geri gelmiyor.
Sevgiler.Mutlu olun mutlu edin.