Dün KKTC’de aylardır hatta yıllardır tartışılan nüfus sayımı yapıldı.

Artık konu çıkacak rakamsal veri ve elde edilecek verilerin planlamaya ve toplumsal refaha nasıl yansıtılacağı.

Düşünüyorum da ne kadar sorunlu ve zor bir coğrafyada yaşam kavgası veriyoruz.

Yüzyıllardır paylaşılmayan toprak parçası.

Kimine göre kibirli insanların ülkesi, kimine göre ise taşı toprağı altın.

Tıpkı bir zamanlar İstanbul için söylendiği gibi.

Bir yazımda yazmıştım.

Kıbrıs İstanbul’un bir semti kadar büyük, ama Kıbrıs’ın derdi İstanbul’dan büyük.

İstanbul, o İstanbul ki 1453’ten belli Yunan bile unutamamış.

İstanbul ki fethinden sonra Sultan II. Mehmed Fatih unvanını almış, Bizans yıkılmış, Orta çağ kapanıp yani çağ başlamış.

Şimdilerde kalabalığa boğulmuş, adaleti unutmuş yedi tepeli şehir.

Ve benim ülkem Kıbrıs.

Kalabalığa boğulmuş, adaleti unutmuş taşı toprağı altın Akdeniz de bir ada.

Geleceği ile ilgili düşünemediğimiz, karar alamadığımız ama bizim olan kuzey Kıbrıs.

Hep susan, hep unutan, hakkını aramayan adeta dünya yansa umurunda olmayan insanımız.

Siyasetten soğutulan, uzak duran, Cumhurbaşkanının adını bilmeyen, Atatürk’ün ölüm tarihini öğrenemeyen gençliğimiz.

İktidar olmak her daim farzdır.

Bu farza her şey mubahtır.

Bu anlayış, tek düşüncemizdir yolunda hükümetlerimiz.

Onlar yaptı, ben de yaptım, onlar yine yapsa bende yaparım diye statüko yolunda çarka ayak uyduran muhalefetimiz.

Ben sizin her şeyinizim, sizi en çok ben düşünürüm.

En fazla düğüne, doğuma, ölüme, mevlide, açılışa, kapanışa ben giderim gerisi zaten kendiliğinden gelir portresi çizen siyasetçilerimiz.

Ben çıkarıma bakarım, en fazla oy benim ailede, hiçbir çocuğum devlete alınmadı pazarlığında olan seçmenimiz.

Daha az vererek daha çok nasıl kazanırım kurnazlığındaki sermayemiz.

Zengini daha zengin, fakiri daha fakir, muhtacı daha muhtaç yapan sistemimiz.

En nihayet sonuç biz bize benzeriz.

İşte sazla anlayan arasında bir yazı.

Biz yine takalım siyah gözlükleri, binelim ciplere gerisini hak getire.