Yıllar önce görmüştü o güzel gözlerin sahibesini. Bir gördü aşık oldu. Dilleri lâl oldu,gözleri kör oldu. Dünya bir anliğina yok oldu sonra tekrar var oldu. Artık dünyada yaşayan iki kişiydiler. Bir erkek ve bir dişiydi dünya nüfusu. Artık onun varlığıydı varı var eden ve onun yokluğuydu varı yok eden…

Ve mevsimleriydi onun gözlerine hapsettiği. En güzel baharı yaşıyordu baktığında gözlerine Ankara’nın ayazında… Ve en kötü kışı yaşıyordu o sustuğunda Antalya’nın yazında… Ve gündüzünü ve de gecesini sakladı onun gözlerine. Güldüğünde gece yarısı doğuyordu güneş,üzüldüğünde batıyordu öğle vakti…

Ellerine teslim etmişti canına can katan yüreğini… Ya okşadı ya da sıktı… Okşayınca aşkla attı. Sıkınca direnmedi atmaya. Ona karşı koymadı yüreği hiç bir zaman. Belki sözleri yaptı ama dudaklar ne anlardı aşktan ve sevgiden…

Onun her bir sözünü tel tel ip etti. Dokudu sımsıkı urgan etti. Boynuna doladı urganı. Bir tatlı sözü saldı urganı boynundan. Bir kötü sözü sıktı urganı,kesti nefesini. Son nefesini verdiğini sandığı anlarda bile Şahadet getirircesine döküldü dudaklarından onu ne çok sevdiği…

Bedenini siper etti bedenine. Ona gelecek kötülüklere katmer katmer zırh oldu,olmak istedi. Yeri geldi oldu,yeri geldi en zayıf noktasından yedi darbeyi,pul pul oldu döküldü. Zırhın katılığı dışınaydı. Içten zayıftı…

Gün oldu sustu. Bu sefer o da sustu. Sessizlikti kulakları patlatan. Bir kırdı,bir kırıldı. Kırılması değildi de kırması büyük sorundu. Üst üste kırdı,üst üste kırıldı. Urganı bir o sıktı bir kendi sıktı. Mevsimler yoktu artık. Sadece kara kış kaldı. Ansızın hiç farkettirmeden gitti. Elinde ve avucunda tek kalanı aldı yanına. Şahadet getirmedi son nefesinde. Ama şahadet getirircesine döküldü dudaklarından 3 kelime: Seni çok seviyorum…