7.2
sıradan bir pazar sabahı birbirini takip eden günlerin devamıydı işte... nereden bilebilirdim ki ? bir anda evimin duvarlarının üzerime göçeceğini.. büyük bir panik içinde dışarı attım kendimi...
bir polis eşiyim ve o gün anladım ki polisten daha güçlü olmak zorunda eşi. herkesin eşi yanına gelmişti oysa ben hiç bilmediğim bir memlekette 3 aylık bebeğiyle ortada kalan arkadaşım ve ben gecenin karanlığında Van ın soğuğunda çaresizce ortada kaldık.sabaha karşı gelen eşlerimiz ilk arabayla bizleri memleketlerimize gönderdi.
bir aydır ailemin yanında yaşıyorum.yıllarımı geçirdiğim bu ev bana çok yabancı.
her sabah sıçrayarak uyanıyorum eşimi arıyorum sürekli acaba deprem oldu mu? nerde ne yapıyor her artçı da kendimi kaybediyorum.
soruyorum sizlere bir çözümü var mı ? kim eşinden ayrı bir yıl geçirmek ister eğer bir yıl içinde oturacak bir ev bulabilirsek.beş yıl bekledim eşime kavuşmak için bir yıl daha bekleyebilir miyim ? bilemiyorum.
insanlar depremi hafife alıyor çevremde bunu fark ettim. sizlerden sadece bir dk rica ediyorum gözlerinizi kapatın ve sahip olduğunuz evinizi arabanızı eşyalarınızı eşinizi çocuğunuz her şeyinizi sadece 25 sn içinde kaybedebileceğinizi sakın unutmayın.benim canım aşkım eşyalarım kitaplarım iki ay içinde kaldığım evim eşyalarım umutlarım ve daha neler neler kaldı?
tek tesellim ikimizde sağlıklıyız.buna şükrediyorum.
içimi her gün kahır bağlıyor soğukkanlılığın yerini sitem.sabrımın yerini içimde bangır bangır bağıran isyanım. asileşmek den korkarken asiliği mi? bastıramıyorum.
aksa zaman ve bitse artık bu hasretlik ve belirsizlik.kısacası bu acıyı kaldıramıyorum. buna dayanamıyorum.
ya daha kötüsünden korunuyorum ; ya da daha kötüsüne gidiyorum isyankar bir dile tüm umut sözcüklerini lanetliyorum...