sana rastladigim zaman hic bir amaci olmadan yürüyen bir yolcu gibiydim ben...
gectigim bütün yolarda evlerin kapilari kirmiziya ,pancurlari beyaza boyanmisti--bütün yüzler de yasama karsi güvensizlik ve tekrar edilen sözcüklerin verdigi o kara izler vardi,
dönemece geldigim zaman köse basindan bir süpriz gibi cikiverdin önüme...günes bulutun arkasindan mi siyrilmisti yoksa gökyüzü maviyimi yeniden kesfetmisti?
ve ben neden anlamsizca gülümsemistim..
mevsim sonbahara dönmekteydi,yada ben öyle saniyordum .üsümeye hazirlanirken nerden cikti bu sicak hava ...icimde sorular, gözlerim de sorular sana döndüm yüzümü,tebessüm ettin..
var ya..
hayallerim,isteklerim ne varsa bende na tamam hepsi son buldu,bir tebessümmüs bekledigim..ne kapima birakilan güller,ne armaganlarin en güzeli hic birsey bu kadar mutlu etmezdi beni.
ruhum karanliklar icinde kalmis bir minik kus gibi cirpinmaktaymis...o gün bir tebessüm yetti pencerelerimin sonuna kadar acilmasina...
simdi biliyorum orda sen varsin...
bir dagin arkasinda,okyanusun ötesinde baska bir kitada ,en uzagimdasin
ya da bir tebessüm kadar yakinimda,
bana dedin ki bütün evlerin kapilari kirmizi, benim ki mavi, gel gir iceri..bende kal misafirim ol,ya da tek odali yüregim senin olsun hic gitme..

üzgünüm ,
geri al tebessümünü
özgürlügüme ucmayi sectim ben...