Bu gün Savaş’ın
-Abla Trabzon’dan aradılar Sağlık Bakanlığı sınavından atamam yapıldı memur oldum.
demesiyle boynuna sarılıp öpmem bir oldu.Benden bir çay sana dedim.Çok sevinmiştim.Diğer görme engelli olan kardeşlerim,arkadaşlarım,çocuklarım da olduğu gibi.
Onların arasında yaşayan paylaşımları olan biri olarak bu sevincin ne kadar büyük olduğunu size tarif edemem.Bedava yaşamayı istemeyen ellerinden geleni yapmak ve göstermek isteyenlerin sevinci.Görenlere biz sakat değiliz yapabiliriz demeyi,gözlerine soka soka göstermek istemelerinin sevincini.Gittikleri yerlerde görenlerin ’ne yapacağız’ ’nasıl davranacağız’ ’ne görev vereceğiz’ diye olan düşüncelerine de alışıklar.Onlar bu tavırlara alışıklar da görenlerin aralarına katılan bu kardeşlerimize alışmaları zaman alıyor.Ki bazı kişilerin onları yük gibi görmesi benim gözlemlediğim en acımasız en vicdansız en iç acıtıcı tavır.Bizde bir şeyler yapabiliriz AZMİ okullarını bitirmeye iş bulmaya ön yargıları kırmaya yetiyor.Bir kızımız ilköğretim okuluna memur olarak atandı.Açık öğretim fakültesinde okuyor.Okuldaki yönetici kadrosu ne görev vereceklerini bilemediler hatta başka bir birime gitmesi için sanırım dilekçe dahi yazdılar.Fakat bizim kız yılmadı yalnız kaldığında fotokopi makinesini kafaya takmış ’ben bunu kullanmasını öğreneceğim’diye.Elleriyle her yerini yoklamış fotokopi çekilirken dikkat kesilmiş.Bana geldi kabartma yazılar hazırladık ve bu yazıları kullanması gerekli noktalara yapıştırdık.Kağıdın konma düzenini ve almasını gösterdim.Şu anda okulun fotokopi makinesinden sorumlu ve bir odası var.Yönetime de kendini kanıtladı.Boş oturtulma düşüncesini de kafalardan sildi.
Toplumun ferdi olarak dışlanmayı değil kazanılmayı bedavacılıktan uzak,el becerileri,bilgisayar,çağrı merkezi,santral gibi bir çok kurslara tabi tutularak iş sahalarında çalışabilirler.Birer tüketici değil üretici olarak lütfen onlara iş konularında köstek değil destek olalım...
30-11-2011