Gülşen Ablam

Okulda sıra arkadaşımın ablasıydı lakin hepimize ablalık yapmıştı. Orta son ve lise sona kadar teneffüs aralarında evinde karnımızı doyuran, her derdimizi dinleyip derman olmaya çalışan bize kol kanat geren harika bir kadındı.

Tek kızdım ablası olan arkadaşlarıma daima imrenirdim. Sıra arkadaşım Yeganede onlardan biriydi. Hele ablası Gülşen abla gözümde, yüreğimde çok yüce bir yerdeydi. Anneleri Yeganeye doğum yaparken vefat etmiş, baba evi terk etmiş evin tüm yükü bir erkek ve kız kardeşle başbaşa kalmıştı gencecik yaşında. Hayatını onlara adamış onları okutmak için eve ekmek parası getirmek için çok çaba harcamıştı. Kendi yemez yedirir, giymez giydirirdi. Üstelik erkek kardeşi tam bir serseri hayatı yaşıyordu. Onu girdiği o pis yaşamdan kurtarmak için elinden gelenin fazlasını yaparak kurtardı.

Kendini hiç düşünmezdi, evlenme yaşı geldiğinde onu isteyenlere tek şartı benimle evlenen kardeşlerimi kabul etmek zorunda derdi. Yıllar sonra gönlü birini sevdi. Sevgisi karşılıklı ve şartını kabul eden biriydi. Arkadaşlarımla nikahına gitmiştik. Çok güzel bir gündü. Gülşen ablanın o gün ilk defa gözlerinin içinin güldüğünü görmüştüm. Hepimiz çok mutluyduk birde eniştemiz olmuştu. Ablamız gibi bizi sevgiyle kucaklayan.

Bir gece polisler çaldı kapısını ve eşinin (görevi polisti) çıkan çatışmada şehit olduğu haberini vermişti. Çok üzüldü, ağladı belkide isyan etti ama hep içinde yaşadı etrafına belli etmedi.Yine kader ağlarını örmüş ablamızın mutluluğu kısa sürmüştü. Evliliği bir buçuk yıl olmadan çok sevdiği eşine doyamadan kaybetmişti. O günden sonra kendini kardeşlerine adadı evlendirdi onların çocuklarına baktı her türlü maddi ve manevi destek oldu. Çocukların hepsi ünüversite okuyup işe girip çalıştı. Onlarla gurur duyuyordu.

Artık sorumlulukları bitmişti herkes ona kendi hayatını yaşa diyordu. Onunda niyeti oydu fakat kanser denen illet gelip bulmuştu onu. Tam rahat edecekken belki kendisi için bir şeyler yapacakken nereden çıkmıştı şimdi. Duyduğumuzda hepimiz üzüldük biz onu teselli edeceğimize o bizi teselli etti yine. İki sene süren kanserle mücadelesini ne yazık ki dün kaybetti. Bu gün onu kocasının yanına defin edip gözyaşlarıyla uğurladık. Hani derlerya doğduğunda kaderin yazılıdır diye ve ne yapsan değiştiremezsin, işte onun kaderide baştan yazılmıştı ama o hiç yılmadı yaşadığı sürece mücadele etti son ana kadar.

Dünyada bulamadığın rahatı, mutluluğu, huzuru inşallah gittiğin yerde bulursun ve o kader dediğimiz şey orada bırakır yakanı.Güle güle Gülşen ablam güle güle sana...
Allah rahmet eylesin...


28.11.2011__________Seher_yeli