Elimin tersiyle bir tokat vurup yeter artık demek istiyorum. Dünyaya bir tekme atıp, nara atarak; şerefsiz sen değil misin? İnsanlara yaşama hevesini verip, sonrada yıkıp giden acımasızca. Feleğin iki yüzlü, kaderin laneti, insanları tebessümü çok gören, sevmeyi sevilmeyi çok gören.. Nedir insanlara çektirdiğin? Ağlasam mı, gülsem mi, haykırsam mı? İnsanları çıkmaza sokan sen değil misin? Yaşama hevesimizi kursağımızda bırakan sen değil misin? Çırpınan insanın elini kolunu bağlayan sen değil misin? Kimine kahkaha attırıp, kimini ağlatan sen değil misin? Saatler geçmiyor,sanki bir işkence.Yelkovan döndükçe balyoz gibi beynimi parçalıyor.Akrep alay edercesine hiç kendini bozmuyor. Dünyam boş, masam, sandalyem, kalorifer peteği..
Uzaktan gelen bir müzikle insanlar, ormandaki ağaçlar gibi rüzgarlarla dalgalanıyor, rüzgarlarla konuşuyor. Hani Allah’ım insanlar güçlüydü, kuvvetliydi? İnsanlar yeryüzünün tarzanıydı. Hayır öyle değil insanlar, zavallı innsanlar bir dokunsan parçalanacak. Bir ceylan gibi neden masum? Yaradanım neredesin, doğunca güldüren, ölünce ağlatan, hastalanınca süründüren, her şeyi yaratan.
Bir tarafta eğlencenin dozunu kaçıranlar, bir tarafta sanki hesap sorarcasına sorguya çekilen tutuklu gibi hesap verenler.
Yaradanım neredesin?