Bir sansım daha olsaydı bu dünyada, ’’al sana bir hayat daha bakalım bununla ne yapacaksın’’denseydi neler yapardım acaba, nasıl yasardım?,Söyle bir an düsünmek istedim. Heralde severdim tüm insanları iyi kötü, siyah beyaz, genç yaslı demeden,sevgi asılardım sadece önüme çıkan her canlıya.ALLAH ’u teala iki kulak bir agız vermis biz kullarına, iki dinler bir konusurdum, çok düsünür çok okurdum.Bakmak ile görmek,dokunmak ile hissetmek , asık olmakla sevmek arasındaki o ince cizginin bilincini hücrelerime naksederdim. Bir sportmen gibi spor yapar, doyumsuzca yüzer, yesilin, doganın o güzelliklerini ,kıymetini anlar,ilaç gibi çekerdim cigerlerime oksijeni, o güzel nimeti. Oturmak yürümek kalkmak el sallamak, yutkunmak, gülümsemek, gülebilmek.. hepsini zevkle yapardım, hemde büyük bir istahla...
Sadece ben olmazdım hayatımda, benden öte her nefes alan ve bu dünyada yer teskil eden her mahlukat düsündürürdü beni. Övüldügüm zaman alçak gönüllü olmayı tevazu göstermeyi, yerildigim zaman sinirlerime hakim olmayı, hatamı kabullenmeyi, kendimi ehlilestirmeyi, egitmeyi,terbiye etmeyi ve insanlıktan gerçekten nasibini almıs bir birey olmayı kendime bir düstur olarak belirlerdim. Attıgım her adımda bir karıncanın canını yaktımmı diye düsünür, yagmurda ıslanmıs bir kedi yavrusu icin bile üzülür, içim ürperir, ve o çaresiz kedi yavrusu gibi oluverirdim bir anda. Evet, korunmasızca ögrenmeye aç bir çocuk gibi bütün algı mekanizmalarımla tüm sınırlarımı zorluyarak beynimi aklımı kalbimi bilgiyle tıka basa doyururdum. Acıyı tadardım pervasızcaki tatlının ,yani mutlulugun kıymetini anlardım. Tabi birde dünyanın en güzel kokuları var, ana kokusu,yar kokusu,evlat kokusu toprak kokusu, gül kokusu,ekmek kokusu.. Hepsini doyasıya koklardı kalbim.
Kenetlenircesine sımsıkı sarılırdım dogru bildigim dogrulara, yanlıs bildigim haksızlıklara. Kısacası Sadece ben olurdum sadece ben, sadece insan...