Beklemediğim bir çocuk girdi hayatıma dün. Babasıyla küçük bir geziydi onun için.

Eşref çocuk...

"-Saatin kaç?" diye sordum.

"-Üçü çeyrek geçiyor." dedi başımın üsütündeki duvarda asılı duran saati göstererek.

"-Ben, senin saatini sordum."

"-Evde kaldı." dedi.
Ne güzel değil mi? Zamanı evde bırakma fikri o yaşlarda olsa gerek.
Zaten ne işi vardı ki zamanla?
Taşınmayacak kadar ağırdı; o yaşta, bunun farkındaydı.
(bir an bende mi öyleydim o yaşlarda diye dalmışım.)
Derken kulaklarına takıldı gözlerim. Küçücük kafasında o kadar uzun ve yelken gibiydiler ki, birden aklıma "sıpa" diyesim geldi.

Nur yüzlü, güzel, kocaman gözleri vardı.
İştahla yemeğini yerken,merakla etrafı keşfediyordu.
Sordum.
Sorulur ya çocuklara, illa bir çizgi çektirilmeye çalışılır hayatlarında;

"-Ne olmak istiyorsun?"

"-futbolcu."

Kısa ve netti geleceğe dair planları. Top koşturacak, gol atacaktı. Eşref futbolcu olacaktı.
(Bunu bir kenarına yazdım kafamın.)

"-Önceden, öğretmen olmak istiyordum aslında,
ama şimdi futbolcu...

Aşçı,
"-Ne o dersleri sevmiyorsun herhalde?"

Aşçı ufaklığa karşı zafer kazanmış gibi dönerken işinin başına,
arkasından, gür bi sesle;

"-Sevmeseydim hepsi beş olmazdı herhalde!.."

Eşref gerçekten futbolcu olacak çocuktu.
Eşref - 1 / Aşçı - 0
İmamla aşçı; yetiremiyorum, bitiremiyorum derdine düştü.

"-Evlenicez para yok."
diyordu aşçı.

İmam kısaca,
"-Hayırlısı." dedi.

"-Azı yetmez, çoğu artmaz, nasıl olacak bilmiyorum." hem işini yapıyor, hem imamla sohbet ediyordu. Çenesi düşük bir tipti bizim aşçı. Takma dişleri ağzının içinde takırdayıp duruyordu.

Sinir olmuş olmalı ki bizim ufaklık, derken uzatmalarda Eşref’ten 2. gol sesi.
Babası son düdüğü çalmamıştı henüz.

"-Okusaydın bu kadar düşünmezdin parayı."

İmam, aşçı ve babası kahkahayı basarken, Eşref’in attığı gol yenilir, yutulur cinsten değildi.
Ve son düdük. Babası kapıyı açıp,

"-Hadi Eşref!.."

Galibiyetin verdiği haz, üst ligdeki bir adamı (40 yıl kadar) alt ediş.
Mutluydu.
Gözleri ışıl ışıl.

Güle güle Eşref.
Saatini hep evde unut bundan sonra...