Yürüyordum caddenin tam ortasında...Ben yürümüyordum benliğim yürüyordu belki de...Aslında ben yürümüyordum benliğim yürüyordu .Çünkü o cadde de benim gibi yaşıyordu sonbaharını,ömrünün hazanını..Sahip olduğu ağaçları benliğine sarmıştı.Ağaçlar onca yaşına rağmen dimdik ayakta duruyorlardı.Belki de tek farkımız buydu.Onlar her sonbahar yapraklarını dökerek kendilerini yenilerken,ben; içimdeki yaraları söküp atamadığım için aslında bu caddedeki ağaçlardan genç olmama rağmen onlardan kat kat yaşlıydım.
Cadde,ağaçlardan dökülen bu sapsarı yaprakları benliğiyle bütünleştirmişti. Yürüyordum,caddenin kapkara yollarında...Zaman zaman yere düşen sarı ve kuru yapraklara basıyordum.Az önce yağan yağmurun etkisi hâla sürüyordu caddede.Yerler ıslaktı,oluşan su birikintilerine batan güneşin kızıl ışığı yansıyordu.Gökyüzüne baktığımda yağmurdan sonra oluşan gökkuşağı caddenin güzelliğine güzellik katıyordu.Caddenin bitişine doğru yavaş yavaş ilerliyordum,belki de ben de sona yaklaşıyordum...