Umutsuzluk, duyguların yarattığı bir eylem, bir protestodur. Ruh inatla diyete oruç tutma nöbetlerine girer sanki...Ya da ben öyle anlarda öyle hissedenlerdenim...

Renk renk üzüm bağlarının içinde kör olur, hepsini koruk görürsün, asma yaprağından medet umarsın, görmeyen gözlerle baktığın içindir...
Oysa...baktığın bağ; açık, koyu yeşil, siyah ve lezzetlidir...Öyle ya siyaha geçinceye kadar ne evrelerden geçmiştir...

Bağın karşısında öylece heykel gibi kalakalırız sanki...Üzümlere ellerin uzanamaz ya ekşiyse diye düşünürsün belkide kimbilir..?

Oysa ki asma yaprağı sensindir, üzüm bağı ise senin meyvelerindir, bir mey gibi demlenirsin tenha köşelerinde...Bir yandan bitemsiz sorular nöbetleşe gelirler üzerine, çatılmış kaşlarından korkmazlar bilirsin, bilirsin de nafile...
Ne oldu rengin attı birden, kendi eserini, kendi meyvelerini mi beğenmiyorsun...? yoksa yarattıklarının gerisindemi kaldın sessizce..? ya da
çok renkli oluşumu gözünü korkuttu..?

Belki de sen, senin meyvelerini sadece seyretmek istiyorsun, zarar vermemek adına...ama unutma!.. tadına bakmak, dokunmak, umutsuz kalmaktan iyidir...
Şimdi hepsinden birer salkım tabağa koy ve boz diyetini, mumları da yakmayı ihmâl etme.
Işıkları da kapatki meyvelerin şölen yaşasın, sense gör bak doğum günü çocuğusun...


ayşe yayman 10.12.2007 ( içimden gelen anlık...