Balon olsam en şişirilmişinden,kırmızı mı kırmızı, tombul bir balon. Görenler patlamak üzere olduğumu zannetseler ama bilmeseler aslında okadar tombulken mutlu olduğumu.

Beneklerimde olsa; siyah, düzgün yuvarlak benekler ve üstümde,altımda, yanımda, heryerimde olsa. Dokunabilsem keşke onlara sivilcesiyle oynayan ergen kız çocuklarına özendiğim gibi. Ama sivilcelerim de olsa...

Hiç kokulu balon duydunuz mu? Bende duymadım. Ama ben bir kokulu balon olmak istiyorum. Yasemin,lavanta,gül koksam; 60’lık kokanalar gibi değil de 20’lik çıtırlar gibi olsam. Belki ozaman daha çok seversiniz beni. Kim bilir belki umudunuz olurum.

Parıl parıl parlasam aslında, göz kamaştırsam. Ama korkmuyor da değilim hani sümüklü bir çocuğun elinden umudumun uçmasından. Hoş! olsun razıyım saflık içinde tüyü bitmemiş bir yetimin elinde olmaya, onun bana dokunmasına... Dayanamadığım, korkum; hayvanlardan, insandan, yani insan hayvanından. Sönüklüğünü benim parlaklığımı yok ederek tatmin eden insanlardan. Onlar boğulmuşlukları içinde o kadar yorgun ki, umudu olanlara dahi umutsuzlar. Uzak durun onlardan; umutsuzlardan, umutla beslenenlerden, sahtelerden...

Bazen boğaz semalarında uçarken duyuyorum sizi. Sağımda hüzün, solumda neşe buluyorum. Hüznü görünce çekip gidesim geliyor gökkuşağına. Mahrum bırakasım geliyor…
Ama biliyorum işte ‘insanlık’ bu diyorum; özeniyorum,üzülüyorum. Özgür olmak istiyorum ama değilim zannedilenin aksine, asi rüzgar düşmanımken nasıl giderim gökkuşağına…

Yağmurlu havaları hatırlıyorum küçüklüğümden kalan. Şanslı veletlerin yediği Osmanlı macununun ve horoz şekerlerinin tadını merak ettim ben hep o yağmurlu havalarda… rengarenk oluşu çekti beni, bilmem belki de tadını hiç bilemeyecek oluşum… eğer bir gün karar verirsem, umutsuz insanların elinden değil de kendi elimden sonlasın bu iş. Sizden daha yukarda daha uzakta bitsin. Kim bilir asi arkadaşım olmazsa gökkuşağına bile giderim. Belki orda Osmanlı macunu ve horoz şekeri de vardır…