Öğretmenler
Öğretmenlerim
Öğretmenim
Hayatımın özeti bu üç kelime.
Önceleri sıradandı hepsi.Hatta güvenmezdim sözlerine.Bizleri sevdiklerinden,hep fedakarlıklarından bahsederlerdi.Daha da soğurdum onlardan.Nedenini hiç bilemediğim bir güvensizlik.


Öğretmenlerim,uzaktan hayal meyal görünmeye başladılar sonra.Acaba onlarda diğerleri gibi mi tereddüdüyle yaklaşmak istemedim onlara."Sen gelmesen de, biz sana geliriz." dediler ve söylediklerinde samimiydiler."SEN ÇOK DEĞERLİSİN" dedi biri , önce sağıma soluma bakındım bir yanlışlıkmı var yoksa benimle mi konuşuyor diye.Şaşırmıştım.Söylediklerini birkez daha bir kez daha tekrarladı.Eridiğimi hissediyordum artık ve buharlaşmak hoşuma gidiyordu.Sonra , gözümle görmesem inanamıyacağım bir olaya şahitlik ettim ve artık buhardım...


Öğretmenim. Sıra bendeydi artık.Nasıl yapabilirim bu işi (İş ,bu emanete yakıştırılacak en kötü sıfattır ) tereddütünü atarak emanette emin olmak gerektiğini bilerek attım adımımı.Bir anda farklı bir boyuta geçtim ve emindim burası cennetti.Çünkü muhattaplarımın hepsi günahsızdı ve günah nedir bilmiyorlardı.Benim kırık dökük hal, hareket ve sözlerimin hepsini hoşgörüyle karşılıyor, ayağım sürçse, tökezlesem dahi "Öğretmenim bir şey oldumu "diye etrafımda pervane oluyorlardı.Gerçekten cennettemiyim diye tereddüt yaşadığım çok olmuştur.Rabbime sonsuz şükürler ediyorum ki dünyada cenneti yaşatmaktadır ve daha çok teşekkür ediyorum artık öğretmenlerime.