Üşüyorum... Yanımda hiç kimsem yok!
Geçmişten savrulan suçumu, geleceğim de ödüyorum.
Bu girdabın içinde acılarla soğutulan kalbim, çalıyor her hücremi...
Buz kesti yüreğim ve gittikçe donan bedenim umulmadık çatlaklar bırakıyor bana.
Acı’yorum!
Gözlerine bakarak söylemek istiyor ruhum " Ben, Seni, ALDATMADIM!"

Üşüyorum... Yalnızlıktan feragat, seni kaybetmenin üşümesi bu.
Gözlerini aldın ya gözlerimden, onun acısını yaşıyorum...
Bir rüyamı yaşananlar?
Nasıl bir anda geldin ve gittin...?
Ben neyin bedelini ödüyorum?
Nasıl pençeleşiyor um kalbinle!
Her neyse işte...!

Biliyorum... Daha önce yaşamadıklarımı, sende tattığımı, biliyorum...
Senle iken benliğimin bedenimde olmadığını,
Her şeye rağmen, ikimiz de ki ışıltının sonlanmayacağını,
Canımda CAN olarak SEN kalacağını...
Biliyor kalbim...!

Der ki bir yazı; " Sevdiğinden ayrıldığında yalancı olurmuş şair. "ÖLÜYORUM" demezmiş te satırları "SEVİYORUM" dermiş hep..."
Ben, ÖLÜYORUM!
Kimi kandırayım ki bu halde?
Bir ikilemde boğuluyorum evet!
Hem seviyor-um / Hem ölüyor-um...!

Basitletilmiş kurallar öldürüyor beni.
Acı-yorum anne! Kanıyor yüreğim...
Bir çocuk bağırıyor içimde ey yar!!!
Duymuyor musun duman gözlüm!
Ben, Seni, Aldatmadım!
Ben, Seni, Aldatmadım...
Aldatmadım! Al-datmadım...!