Ruhumuzu merak ederiz hep.Nasıl birşeydir?Vücudun neresindedir?Şekli,şemali,rengi,kokusu var mıdır? Ölünce uçup giden saydam bir kopyamız mıdır? Bir bilmece gibi döner durur sorular beynimizde.Bilinmeyen herşeyde olduğu gibi çekici gelir bu gizemin peşinde koşmak...Bir hedefe ulaşamayacağımızı bile bile sürüklenir gideriz peşinde...
Benim ruhum göğsümün içinde bir taş nicedir.Bir zamanlar aynı yerde ateş olduğu gibi...Sıkıverip içimi küçültür,sonra tüm debdebesiyle küçülttüğü bu yeri işgal eder,sanki o uçsuz bucaksız köşkü bir küçük odaya dönüştüren kendisi değilmiş gibi genleşiverir.İter duvarlarını haince ve tuhaf bir ironiyle...Sanki,ben nasıl istersem öyle kavrayacaksın beni der gibi küstahça...
Heybetinden korkarım.Çünkü bu naif bedenim savaşamaz asla onunla.Bir şahlansa binlerce parçaya ayrılıvermeye öylesine hazırım ki titrerim.Ruhumun ateş gibi yandığı anları düşlerim.Dizginlenemeyen bir yangınla yandığı...Ve içimin en derin noktasını esir alan bir cazibeyle tutuştuğu zıvanadan çıkmış ruhumu düşünürüm...Bedenimle kardeş gibidirler o zaman.Yaktıkça pişirir,pişirdikçe delirtir.Delirttikçe güçlendirir.Sağlamlaştırır her bir molekülümü..Ve büyütür içimdeki köşkü,yatağından çıkan bir asi nehir gibi...Asil bir yılan gibi kıvrıla kıvrıla yerleşir içimdeki evine.Durmadan büyüyen evreni kıskandırmak istercesine çoğalırız birlikte.Yine korkarım.Korkarım kabımdan taşıp patlayıvermekten...Coşku ile hükmeder bana çünkü.Mutlulukla...
Ben ruhumu uzun zamandır merak etmiyorum.Çünkü onunla birebir mesaideyim nicedir.Kah iter,sıkıştırır,içimde taş olur dibe batırır,kah yakar kavurur,bir füzeye çevirip evrenin derinliklerinde dansettirir.Kah dingin akan bir pınar gibi köşesinde avutur,uyutur.Kendisini bana öylesine güzel gösterir ki gönlümde,onu aramanın içime bakmak demek olduğunu anlatır.Susturur,haykırtır,ağlatır,yabanileştirir,arsızlaştırır,çıldırtır...Ama ne yaparsa yapsın bana kendisini gösterir her büyüttüğünde...Adımı fısıldar;ben senim,sen bensin derken...