Hani olurya bazen, yada olmaz, olan sadece bana olmuştur. Benden size ne değil mi?
Zıkkımın ne olduğu hakkında bir takım açıklamalar var ise de, düşlerimde uçuşanların, zakkumun suyunu aratmayacak kadar necis olduğunu söyleyebilirim. Her ne kadar zakkum suyunu içmesem de…

Neden karardın ışık, neden görmez gözlerim?
Derdimi anlatmada, kifayetsiz sözlerim.
Bir teselli lem’ası ,senden bekler bu yürek.
Güneşimi kül sarmış, sönük kalmış hislerim.

Kara düzenim işte. Düzensizliğimden bir şeyler çıkararak anlatmaya çalışıyorum ahvalimi. Anlayacağınızdan değil, anlatmak istediğim için. Karma karışık, çalışma masam gibi, çekmecem gibi, “O” gibi karışık.

Abuk sabuk adımlarla yürütüyorum ömrü.
Güya yaşanmamışsın, sanki olmuşsun sanrı.
Vadem sona erince, Azrail bir söz eder.
Der ki; “ al kulumun canını “ emrini verdi Tanrı.

Yaşamımızın sıkıntı verdiği zamanlarda imdat dileriz, yere düştüğümüzde ah der gibi. Anne der gibi, işimiz olsun diye elin oğluna baba çektiğimiz gibi. Kulun önünde el bağladığımız gibi, polisler alınmasın ama, araba ile geçerken verilen selam gibi belki de..

İlle işin olunca mı bana selam edersin.
Gönlün neşe dolunca, meskenimden geçmezsin.
Senin gibileri adamdan saymak zarar.
Sen gavur parasıyla, kuruş bile etmezsin.

Birkaç dakikalığına adımın görülmesi için, yalandan yere, sırf yer kaplasın diye yazdığım, dikkatsiz, düzensiz, yazımı okuttuğum için kusuruma bakmayın.