İncelikten kırılmış, yontulmak yerine kaybolmuş bir soğuk tenini ısırıp geçiyor. Gözleri nemli belki de gönlü elemli etrafını süzüyor. Küçük bir çocuk geçerken gülümsüyor ilk defa… Birkaç dakika çocuğun ardından üşüdüğünü unutup ümitle bakıyor hayata…
Geçen yaz geçirdiği maceralar hatırına geliyor, Çalıp ta geri vermek istediği o kağıt parçalarından bir kez daha iğreniyor. Yoldan geçen arabaların acımasız sesleriyle oturduğu kaldırım taşını duyumsuyor. Soğuk tüm hücrelerini ele geçirirken verdiği savaşı anlamsız buluyor. Biliyor çünkü, hayatını kazanmak için çaldığı onca para işe yaramıyor şimdi..., gelecekte de yaramayacak…
Öleceğinden emin hayatın boş olduğunu tekrarlıyor içinden… Parmak uçları acıyla sızlarken kadersizliğine küfretmiyor bu sefer. Yalandan da olsa verdiği sözler aklını çeliyor. Tutmadığı için huzursuz oluyor gönlü… Haftalar öncesinde ilk defa tutmak isteyip mertçe verdiği söz geliyor aklına… Sonra o sözü verdiği kişinin içinde fırtınalar koparan gözlerini hatırlamak acı veriyor… Uzunca bir süre soğuk yokmuş gibi avunuyor ömrü boyunca geçirdiği en güzel günün anısıyla…
-Hırsız- damgasını yemediği nadir zamanların birinde, kızın verdirdiği söz, kelimelerle canlanıyor gönül dilinde…
“ Yaşanmaz bu dünyada! Söz ver, eğer ben ölürsem yalnız bırakmayacaksın beni oralarda..!”
Canı acıyor tutamadığı söz için hayıflanırken… Soğuk rüzgar esip tenini yakarken hissizleştiğini fark ediyor ve içinde bir istek oluşuyor ilk defa ölüme dair…
Bırakıyor kendini soğuğun acımasız kollarına. Vücudu, her zerresinde hissettiği titremelerle kavruluyor. Ölümü beklerken göz kapakları ağır ağır kapanıyor bir daha açılmayacaklarını bilerek…
İlk kez yaptığı hataların cezasını çekeceğini düşünmeden ölümü arzuluyor.
Dudakları aralanıyor gencin.
“ Yaşanmaz bu dünyada..!”
Haykırışını kimseler duymuyor. Kimliğini, kimsesizliğini geride bırakıp ölümü kucaklıyor. Elemli gönlü atmaktan vazgeçiyor. Çünkü gerçeği o da biliyor…
“ Yaşamaya değmez bu dünyada..!”
Sorgulamıyor diğerleri gibi. Hükmü veriyor…
DEĞER Mİ? DEĞMEZ!!!