Bir barut fıçısı gibiydi yüreğim.Bir kıvılcımda saklıydı sanki infilak etmesi..Bir küçük kıvılcım değiştiren,şekillendiren....Gözlerimde uzak iklimlerden gelen turnalar kanat germişlerdi maviye....Sesimse dalga dalga sadece içime akıyor,artık dışarı çıkmak istemiyor.
Yüreğimden kopardığım binlerce parçayı kelimelere yükleyerek"yaşamayıseviyorum"dedim.Sonra fırtınada titreyen bir papatya sevecenliği ile sustum." Sus,sus ve yüreğini dinle,onun çığlığını hisset "diyordu sanki bir ses"içindeki sevginin katili olma,sevgi cellatları iflah olmaz çünkü...Tanrım içimde kim konuşuyor?Bütün gezegenleri örten gökyüzüne ve yıldızlara baktım uzun uzun... Sınırsızlığına
inandım bir kez daha yaşamın.Sığındığım o daracık kabuktan sıyrılmalıydım..hem o kadar da yalnız değildim.Her beden kavgalarıyla,umutlarıyla,sevdalarıyla,hüzün ve gülüşleriyle bir dünya taşımaz mı içinde?
Sular durulur bir gün,dağlarda çiçek açar ve herkes payına düşenin hesabını verir...Kimliğime inancım sonsuzken bu çarpışma neden tanrım?Sözümün bittiğini sandığım yerde yüreğime bir küfür yerleşiyor.Herkese ve her şeye....Gül yüzlü çocuklara değil ama...onlar değil mi her şeyi güzelleştiren?Oysa o kadar kirli insan var ki kirletiyor güzellikleri ve gülrengi çocukları hiçi hiçine....
Sesime hüznün bütün tonlarını taşıyan bir bir türkü tünüyor ve başlayan yeni bir güne karışıyorum...İçimda binlerce soru yine yanıtsız kaldıysa da dilim,kimliğim,yüreğimikuşatan ve beni var eden her güzel şey adına bir pencereyi daha kapatmak zorundayım...yine çocuk tarafım gülmeli...ve yine umut yolları bugünü yarına bağlamalı...Her zaman olduğu gibi...
MERHABA YENİ GÜN!HOŞÇAKAL DÜN!"Hüzün geldi başköşeye kuruldu,yoruldu yüreğim artık yoruldu"diyor Bedri Rahmi bir şiirinde....."Bir bulut uçardı başıboş maviliklere,yandı kül oldu....