Ölümü hissetmek ölmekten daha acı verici...Yokluğunla genzim yanıyor.Kaldırıldığım ruhsuz hastane odasında; seni inci gibi dizip, boynuma geçirdim.İntihar ediyorum...
Herşey ne anlamlı başlamıştı.Yine bir boşluktaydım, düşüyordum ama kokuna sarınıp, hayata tutunmuştum.Ben karanlık gökyüzünde, kör bir delikte yaşarken bana ses vermiştin.
Martı çığlıklarında, koyu tonlarda yaşardım hayatı...Rengi uçmuş kanatlarım vardı...
Haykırırken yalnızlığımı gölgen düştü üstüme.Artık sen vardın her düşümde...
Uçtuk deryalar üstüne hep, sen vardın ve ben seviyordum artık rengimi.Hep böyle sürecek sandım hep beni ummanlarda yaşayacaksın...
Gittin. Seni zikrettim gecelerce...Artık sesin sesime karışmıyordu.Boğuldun yoğunluğumda diğerleri gibi...Karanlığa geri dönmüştüm.daha berbat bir yaratığa dönüşmüştüm.Beni güzel kılan gölgendi.Artık tüm gölgelerde anlamsızdım...
Dişlerin...Gözlerin...Kanatların...Boynuma geçirdim.Ölüyorum...