Sana canım dedim. Ölürken yanında olmak belki canım demek. Ölçeğimi yitirtdin, sana güvenemiyorum.Sana güvenim yok gecem… Yok neyi anlatır bilemem, yok işte. Sana sadece inanmak istedim, olduğun gibi, sessiz. Hiç güvenmedim de sana bilesin… “Seni şurada bekliyor ol’acağım “dedin ya … O bekleyiş oldum gecem. Güven bu işte uçup gidiyor…Yerine ancak aklımı koyuyorum, güvenin. Güven yitirilmişse ve hala seviyorsan, inan söz bitiyor… Sana inanıyorum gece. Bir daha beni kandırma e mi?

Hani beni bırakıp gitmeyecektin! Şimdi kimlerin koynundasın gecem? Şiiröpen kadınların dudağındasın belki! Bilmiyorum! Sana inanıyorum. Güvenemiyorum. Dua gibi.

Bunu seninle günlerce konuşamam biliyor musun? Gündüzleri uyuduğumdan değil! Bana dolmuyorsun geldiğinde… Yazı olup çıkıyorsun her defasında. İşimiz zor gecem… Gündüzün boktanlığını ayıklıyoruz belki de ikimiz. Sen koklayarak, ben yazarak… Sen koklayarak… Ben korkarak...

Gecem… Buraya, şimdi bana geldin ya! Bağlanmayacağım sana, güvenemiyorum. Her gece, her gece yazım olacaksın. O kadar. Seni özgür bıraktım…Yine geleceksin biliyorum, benimle varoluyorsun.

Bunları öylece buraya bırakıyorum. Bakmayacağını bildiğim halde. Olsun.

Kar yağıyor ve gündüzmüş şimdi. Düşen kartaneleri dışında herşey simsiyah…ya da bana öyle geliyor. Seni hatırlattı, yazamazdım ya değilse. Ne kadar kopuk yazıyorum, tıpkı seni düşünebildiğim kadar…kopuk kopuk. Ve bu kopuklukları biraraya getirsem bir bütün eder mi? Bunu sanmıyorum.

Meraklanma bir daha olmaz! Gündüzleri de varsın. Kalemimin çıkardığı sesler seninle arama girdiği için yazamadım dün. Klavye korkunç! Bir ara nefes almamayı denedim. O kadardın, bütünleşmiştim seninle…

Ne kadar sığım değil mi! Sana ulaşmak için şiir bile yazmayı deniyorum yıllardır. Şiire bile ihanet ettim sayende. Bak bunları gündüzün yazıyorum yanlış anlama, sana hala inanıyorum. Bir şiir koca bir ömür! Ben kaç ömür yedim biliyor musun? Belki sokaklarda ayakizlerini arayan bir çöpçü olabilirdim! Gurur bu! Yaptırmadı… Oysa simdi yazdıklarımı süpüren bile yok. Görülmeyen pisliğim.

Beni sana benzetiyorlarmış. Oysa bu herkesin kendi gecesi, ordandır diye düşünüp avunuyorum. Benzeşen tek yanımız: sana diye yazdığım herşeyi bulanıklaştıran bir damla gözyaşına, susuşun. Susuyoruz. Kıskancım işte, öyle çarşaf çarşaf yazamıyorum, yazamam da bilirsin. Tüm söylediklerim, görüler kadardır.

Sen-Ben yok Aşk var demiş miydin? Utanıyorum bunları yazdığımdan!
Hayır hayır, Sadece utanıyorum! Yazdıklarımdan da değil!
Söyleyemediklerimden.

"Umudunu yitirme" demedim sana değil mi! Ne iyi etmişim dememekle, beklenti oluşurdu biliyor musun. Beklerken neler yapılabilir düşünmek istemiyorum. Düşünmek bile ölüm değil mi? Kopuk kopuk demişim kendi düşlerime… Senin için bin şiir yazılsa biliyorum vaktin gelince gidersin. Hiçbir şiirin içinden de gelemezsin. Bu kötü! Toparlayamıyorum.

Seslerin çokluğu uğultu gibi geliyor artık. 29 harfin yanyana durması gibi (29 mu sahi)
Sözcüklere yer arıyorum, konabilecek. Fotoğraf albümlerine düşen resimler gibi. Sıralamasını bozamayan.

Gecem! Hani sana demiştim ya! Kimsenin bizi anlamayacağı bir dil ile konuşalım. Sen şiir demiştin, ben hayır şiir çözüldü demiştim. Yeni bir dil bulmalıyız evet, kimsenin anlamadığı. Zaten kimse birbirini anlamıyor, anlaşılmayı bende istemiyorum açıkçası.

Sen yazma gecem, zaten yazamazsın ya! Okuyanlar anlıyor gibi yapsın. Uçurum boşluğunda çıkan seslerle yazayım sana. Bana öyle aptal aptal bakma bu ne demek diye… Şimdi kendi adıma konuşuyorum. Senin gözlerinin içine bakamıyorum, seninle aynı yöne bakmak istiyorum! (bunu kim demişti). Bunun için yeni bir dil yaratabilirim, ne var!

Düşüyoruz gecem uçurumdan! Burda mısın hala sen! Kendime yok gibi davranıyorum.
Çamaşır iplerine serilse düşlerimiz şimdi, yarına kadar kurur mu? Ne kalır sahi geriye.
Çarşaf çarşaf unutulmuşluk mu? Yeni bir dil dedik anlaşılmayan. Geceler boyu suskunluğumu asıyordum iplere. Yağmura yazmak iyi fikir şimdi!

Sana hep suçlu gibi davrandım değil mi? Seni gözler önüne serdim… Böyle olmasını istemezdim, yazgımı yazdım. Tek suçlu benim, ben istedim herşeyi. Başka yol bulamadım… inan.

Gecem… seni herkes kendine göre alır anlamdırır. Bir boşluğunu doldurur. Ben olasın istiyorum. Bunu bencillik diye adlandırma. "olmak ya da olmamak" da. Gelmeyeceğini biliyorum, ama bilerek bekliyorum seni gecem, gelsen bile istediğim gibi gelmeyeceğini biliyorum.

Ne yapmalı! Bana, seni beklediğim gibi gelmezsen ne’ye yararsın. Sen yarım, ben sensiz hiç, bundan bir bütün bile olmaz biliyorsun.