böyle durup dururken, bu sonsuz hiçliğin ortasında bir yazı yazdım sana. bu yazıyı yazdım. sadece senin olsun dedim, sadece sana adansın dedim. kelimeler sadece senin için dizilsin yanyana dedim, dizilmediler. onlar dizilmediler, ama ben yine de sadece seni duydum yazarken, sadece senin harflerinden oluşan ve seni anlatan bir yazı yazdım.ben bu yazıyı sana yazdım.hiç beklemediğim bir anda, hiç beklemediğim bir yerden gelip çarptın yüzüme. sessiz, derinden ama sımsıcak baktın ve gelip yerleşiverdin sol yanıma öylece. sarhoşluğum senin yüzündendi artık hep. bir rüya aleminde yaşamam senin yüzündendi. her sabahın inadına güzel başlaması ve her günün inadına dopdolu geçmesi, senin yüzündendi.sana yazdım ben bu yazıyı.aşkı bildiğimi sanırdım hep. ya da en azından yaşadığımı. oysa şimdi anladım ki, aşk gözbebeklerine dalıp gitmekmiş. eline ilk dokunduğumda içimin ürpermesiymiş. anladım ki, aşk kelimesine anlam katan tek şey, varlığınmış. zamanın durduğu yerde, siliyorum tüm bölük pörçük, eksik, yaşanmış sayılan ama yaşanmamış anlarımı. tek seni bırakıyorum hatırımda.bu yazıyı sana yazdım ben. sadece sana.
yine bir hazan sabahı elimde telefonum uyandığımda senin adın ekranda.. sadece ismin hafızamda ve yaşanılan herşey. hiç bitmez dediğimiz aşk da bir anda bitivermiş, yangınım kül olmuş, yaşadıklarım hafızama kilitlenmiş, bedenin bedenime ilişmiş, kokun ruhumu sarmış..
sözlerin.. kulaklarıma o seni seviyorum demen yok mu, hala unutamadım. hala rüyalarımdasın, hep seni yaşıyorum, bu beden seni nasıl unutur diye merak ediyorum. kana kana su içmek gibidir sevgi, yeri geldiğinde doyamazsın, bazende fazla gelir ama asla bunalmazsın..
’’seni hala seviyor muyum?’’ evet hala seni seviyorum hem de daha fazlası.. yaptıkların içimde nefret kıvılcımlarını değil yeni sevgi tomurcuklarını doğurdu. bir roman var yarım kalmış, adı bile hafızamdan silinmiş, yaprakları sararmış. işte o romandı bizim hayatımız, o romandı içinde bizi yazan, yazdıklarımızı okuyamadan yarım bıraktıran.
hala güzelliğine inat seni seviyorum.. hala nefes alıyorum hayatın acımasız kollarında, ciğerlerime bir nebze sigara aşikar alışkanlıktan, dumanıyla adını yazıyorum..
sevdiğim her insan yok olup gitti, geride kalanlarda beni anlamıyor sende biliyorsun bunu, ellerimi tutarken hiç bırakmamak üzere gözlerinde kaytarmalar var, sanki birşeyleri saklarcasına kaçarlar benden.. bir sevgi bu kadar mı basite indirgenir, bir insan bu kadar mı alçalır o sevgi karşısında..
yavaş yavaş vücudumu zarar veren bir zehir gibi dağıldın bünyeme beni sardın sarmaladın, oysa sen aynı zamanda o beni bu zehirden kurtarabilecek olandın ama ölüm olsa gerke en iyisi bu son olsa..
beni ararsan ben hep aynı kücük odamda kuşlara ekmek ıslatırken, pencerede sigarasını yakmış, arkasında koskoca bir dünya gerçekleri bırakmış bedenimle seni bekliyor olacağım.
gözlerimden dökülen her damla sanadır, her ne kadar uzak olsan da benden bende bilirim ki sen hala benimsin, göz bebeğimsin..