Yağmurlu günler başladı.Başka bir değişle kış geldi.Başımızı sokacak sıcacık bir evimiz var ise; Başka boyutlarda derin düşüncelere kapılmamız için mani yok demektir.
Yağan yağmurda ağlayan gökyüzü gibi ben de gözyaşı dökmek isterim. Nedendir bilmiyorum. Ama bana göğün gürlemesi sanki umutsuz bir savaştaki yitik onca yüreğe rağmen çarpan kalplere zaferin habercisi gibi gelir...

Yağmur sanki benim içime yağar..Kokusuna meftunum...
Ama yağmur, yağan ince taneleriyle bereketin ötesinde anlamlar taşır.. Yere inen her damla “sizi önemsiyorum” mesajını taşır gören gözlere.. Altında ıslanan garibanların çığlığı gibidir göğün gürlemesi.. Belki de sadece lisan-ı hal ile “Bin yıllık uykunuzdan uyanın! Niye var edildiniz? Ezel bezmindeki sözünüzü hatırlayın” demektedir hisseden gönüllere..

Yağdırdığı yağmurlarla havanın soğuğunu rahmetiyle ılıştıran, hararetini lütfuyla serinleten Rabbe şükürler olsun...

Bunca günaha isyana tuğyana rağmen, rahmetini üzerimizden esirgemeyen Allah’ımıza gerektiği gibi şükürler etmeye kalksak sabrımız yetmez. Tahammülümüz lütfuyla arttırılsa ömrümüz kifayet etmez..

Oysa O sınırsız gücünü Rahman isminin tecellisi olarak biz acizlerin üzerinden eksik etmiyor, türlü ihtiyaçlarımızı fark ettirmeden gideriyorken, biz nelerle uğraşıyor, hangi meşguliyetlerin peşinde sürükleniyoruz ?
Hiç düşündük mü?